Ewout Wolff, marketing-adviseur en programmamanager met wie ik momenteel bij een bekende
Apeldoornse verzekeraar samenwerk, opperde 27 juli in een
brainstorm blog een aantal ideeën om
Chris Anderson's The Long Tail (
Waarom we in de toekomst minder verkopen van meer) toe te passen op verzekeringen, en dan met name de staart te verkennen. Producten die niet in de traditionele grote segmenten, zoals een autoverzekering, inboedel & opstal, tijdelijke reis, vallen. Natuurlijk zijn de bekende verzekeringsthema's (verzekerde objecten of personen) open voor variatie, radicale vernieuwing heeft de laatste jaren volgens mij niet (meer) plaatsgevonden.
Je zou Wolffs ideeën kunnen categoriseren in:
- beperkte doelgroep (ZZP'ers, werknemers van één organisatie);
- beperkte groep gedekte evenementen (uitkering bij overlijden tijdens een vlucht; evenement);
- beperkte groep verzekerde objecten (beamer, mobiele apparatuur).
Kenmerkend voor verzekeringen, is dat het risico (kans van optreden * impact) verzekerbaar moet zijn. Risico's moeten verder verspreid worden, om de benodigde premies om uitkeringen bij gedekte evenementen te kunnen doen binnen (commercieel) aanvaardbare proporties te houden. Traditioneel zijn daarvoor grote groepen mensen (deelnemers, verzekeringnemers) nodig. Denk aan de werknemers (voor bijvoorbeeld arbeidsongeschiktheidsverzekeringen), levenden (om de uitkeringen bij overlijden te kunnen ophoesten), of een wagenpark (om schades van brokkenmakers te kunnen compenseren met 'braaf, truttig rijdende' automobilisten).
Risicoaversie en solidariteit zijn twee volgende kenmerken die de keuzevrijheid van vrager en aanbieder van verzekeringsproducten beperken. Sluit je een verzekering af, omdat je zelf vermoedt, dat het gedekt evenement (ziekte, arbeidsongeschiktheid, ontslag, e.d.) zo ongeveer zeker gaat optreden en wil je een ander voor de kosten (vergoeding, uitkering) laten opdraaien? Wiens probleem is ziekte, arbeidsongeschiktheid of ontslag? Het solidariteitsprincipe, dat we in Nederland rondom verzekeringen huldigen heeft veel van 'in goede en slechte tijden' en 'we zijn er om elkaar te helpen, nietwaar?'.
Zodoende gaan voorbeelden als de anti-stressverzekering bij overnames bij ABN AMRO medewerkers niet op. Wie wil hier geld (premie) inleggen? ABN AMRO als overnameprooi? Trouwe ABN AMRO medewerkers die bij het idee van het verlies van 'hun' ABN AMRO alleen al stress krijgen? Is stress in combinatie met onzekerheid over toekomstige werkgelegenheid, positie in het bedrijf, e.d. bij en na een overname wel een verzekerbaar risico?
En zou je in plaats van een RSI verzekering voor flexwerkers niet in de risicobeheersing eerder denken aan preventieve maatregelen als goede bureaustoelen, schermverhogers, muizen, anti-RSI software als
Workpace?
En wat te denken van de uitkering bij 3 maanden lang geen opdracht(en) als
ZZP'er? Kiest de ZZP'er niet bewust voor deze positie ten opzichte van een betrekking in loondienst vanwege het zelfstandig willen dragen van de 'goede en slechte tijden'? Als je het goed doet, 'verzeker' je je inkomen bij leegloop toch in het tarief dat in rekening gebracht wordt bij uitgevoerde werkzaamheden? De keuze om ZZP'er te worden impliceert een afscheid van het stelsel aan
werknemersverzekeringen. Take it or leave it.

Als mogelijk levensvatbare verzekeringsproducten resteren dan de voor een beperkte groep evenementen of objecten verzekerbare risico's. Zo kennen we inderdaad al langer producten als
regenverzekering, huwelijksverzekering (die van de dag zelf dan, niet op het succesvol verlopen van de tijd erna),
buiten het huis verzekering (voor mobiele apparatuur en fotocamera's) of de
expatsverzekering. Ruimte is hier voor nichespelers, omdat de grote verzekeraars in de afgelopen jaren grootschalige rationalisatietrajecten van gevoerde producten en polisvoorwaarden hebben doorgevoerd om juist zo efficiënt mogelijk de markt te kunnen benaderen met standaardproducten. Voor de nichespelers is het dan zaak hun producten zo gericht mogelijk aan de man te brengen. Dat is weer voer voor slimme marketeers. En zij moeten dan wel bereid zijn (als ZZP'er?) juist niet bij een grote verzekeraar, maar bij hun kleine vakbroeders aan te schuiven. Voor de verzekeringstechnische admninistratie, compliance eisen, aanbieders en tussenpersonen en rapportages liggen er dan 'nog enkele uitdagingen', immers ook in de 'staart' gelden veel eisen die ook aan de 'kop' van verzekeringsproducten gesteld worden.
Uiteraard mag deze brainstorm via commentaar aangevuld, uitgedaagd, weerlegd, etc. worden. De bottomline van
The Long Tail - waarom we in de toekomst minder verkopen van minder vind je als
boekbespreking op m'n portal.
Labels: verzekeren, werk