Ontelbaar vaak heb ik Little Fictions, de opvolger van The Take Off and Landing of Everything (2014), van rockband Elbow gedraaid, voordat ik begon te typen. Opener Magnificient (She Says), mid-tempo, half akoestisch, strijkers en een dromerige sfeer zet de toon. Het per nummer herkenbaar ontspannen en wat loom uit de keel van Guy Garvey komende zangpartijen in een lekker bed van afwisselende pop en rockarrangementen. Bij Gentle Storm is het de strakke percussie die opvalt, bij Trust the Sun de loops waarop de slaggitaar bouwt. Piano en gitaar slepen All Disco, eerder uitgebracht als single, voort. De sfeer heeft er wel wat van een tot rust gekomen Schotse band Runrig of de jongens van Simple Minds.
In Head for Supplies een subtiel gitaarloopje, een ballad die aan Coldplay doet denken. De eigen voorliefde van de band voor Talk Talk, is te horen in Firebrand & Angel. In K2 zit in de tekst een echoënd statement tegen de Brexit verpakt: “Full of blood, snot and teeth and the glory of no one. (..) I’m from a land with an island status. Makes us think that everyone hates us. Maybe darling they do.”
Wat onbeholpen pingelend op piano klinkt Montparnasse. In het titelnummer leidt de piano ook, maar tegen de achtergrond van veel galm, alsof de opnames in een kerk gemaakt zijn. Loops van synths en percussie nemen daarna de overhand. “We protect our little fictions/Like it’s all we are.” Kindling als homebrew rock song zoals U2 in bijvoorbeel;d Grace of Running to Stand Still. Deze zomer kun je op Pukkelpop en Lowlands live van de groep genieten.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Na de ontmanteling van de Britse rockband Delirious? emigreerde gitarist Stu G naar de Verenigde Staten om er worship muziek te gaan maken. Zanger Martin Smith probeerde het eerst solo (God’s Great Dancefloor als bekendste wapenfeit, maar heeft in 2016 in Brighton een nieuwe band om zich heen verzamel met Reuben Harsant (drums), Henry Marsden (bas), Sarah Bird (toetsen) en haar echtegnoot Jonny Bird (gitaar). Een warm welkom aan Army of Bones. Na de single Break Away / River, dat vorig jaar verscheen, voegde ik de track al toe aan mijn afspeellijsten. Op 3 maart 2017 kwam het naamloze debuutalbum uit bij Bones Music Group. Sferische rock in opener Don’t Be Long, lekker meezingen in het met moddervette synthbass opgevulde Dead in the Water en het al genoemde Break Away geven een solide indruk, zonder een kopietje te zijn van Delirious?
“It’s easy to get lost at sea.” en dus is een paar armen om je heen best fijn, aldus End of Time. Verwacht ook niet het evangelische van Smith’s vorige band. Natuurlijk zijn er frasen als “See the writing on the wall” in Love Song for a City, een liedje Ecclesiastes, zonder de Daniël of Prediker uit te hangen. De Army of Bones houden het opener. Eerstgenoemde heeft trouwens electronica onder het power ballad arrangement. IJle zang in het fraaie Do You Love Me? Single waardig! Afsluiter The Day the Fire Went Out brengt nog eenmaal een prima meezinger, waar Smith Bonoesque klinkt. 10 boeiende tracks! Waar zien we het bottenleger live?
Het publiek wordt meegenomen in herkenbare aanbiddingsteksten, op dat vlak niets nieuws. Muzikaal past Jesus Culture in de Hillsong en Bethel Church traditie van wannabe rockers en waarschijnlijk buiten de de tijd dat er in de kerk geoefend moet worden naar U2, Coldplay en The Killers luisterende bandleden. Dynamiek is goed, publiek is op het grootste deel van de in de Jesus Culture Church in Sacramento opgenomen liedjes niet te horen.
Kim Walker-Smith neemt de opener Never Gonna Stop Singing, Alive in You (ik tip dit liedje voor een volgende uitbreiding Opwekkingsliederen), In The River (luister na intro van dit liedje nog eens naar het gitaarloopje van Coldplay’s 2015 hit Adventure of a Lifetime van A Head Full of Dreams en je herkent veel). en In Your Presence voor haar rekening. Zanger Chris Quilala heeft de solozang in Fierce, het titelnummer, Miracles en op een bed van syntesizers rustende I Stand in Awe. Bryan Torwalt pakt de microfoon in God With Us, zijn vrouw Katie in Set Me Ablaze. Tenslote zijn er gastrollen voor de zanger Chris McClarney (Everything and Nothing Less) en Derek Johnson(Power In The Cross). Solide liedjes gebouwd op een rotsvast geloof vol wonderen, verbazing, genezing, vergeving en geestelijk en lichamelijk verrezen mensen.
Lees ook het interview in CCM Magazine met de band naar aanleiding van de release van Let It Echo.
Afgelopen maandag meldde de organisatie van cultureel café De Amer in het Drentse Amen dat het concert van Martyn Joseph niet – zoals gebruikelijk – om 20u ‘s avonds zou zijn, maar om 14u ‘s middags. Jammer voor het geplande hardlope. Verder stonden er geen spannender activiteiten op de agenda van de zondagmiddag.
Voorprogramma: The Blind Roofers
Het kwartet The Blind Roofers is blijkbaar regelmatig in Amen op het podium te vinden, maakt kans deze zomer één van de concerten buiten op het terras te mogen verzorgen. De mannen uit Groningen mengen americana en classic 60’s en 70’s rock. De zang van Antonie Harms doet wat aan Johannes Sigmond (Blaudzun) denkenn. De groep won de POPgroningen Talent Award 2014. speelde op Noorderzon, Eurosonic, Winterwelvaart, Festival Hongerige Wolf en Oerol. Op 4 maart 2016 verschijnt een eerste EP die wordt gepresenteerd in Vera, de roemruchtige concertzaal in de Oosterstraat bij de mensa waar ik in 1989-1990 een half jaar elke doordeweekse dag m’n warme maaltijd at.
De kleine 100 man in Amen had een excuus om niet mee te hoeven dansen. De stoelen dicht op elkaar gepakt en het nadrukkelijke verzoek van gastheer Piet om de mobiel uit te zetten en niet te praten, want de concerten in De Amer zijn luisterconcerten. Ondanks deze beperkingen gingen liedjes als Lost in Wander en Damaged Heart erin als Groninger koek. Een half uurtje opwarming.
Drie-akter Martyn Joseph
In december 2015 besprak ik zijn 21e (!) album Sanctuary in de inmiddels 32-jarige muzikale carrière va de Welshman Martyn Joseph (1960). Joseph is snger-songwriter met een bewogen hart. Onze luxe versus de armoede, onze vooringenomenheid versus de onrecht elders in de wereld. Met een gitaar, mondarmonica en wat akkoorden heeft hij genoeg om zijn ongenoegen kenbaar te maken, te wijzen op hoop en wat nodig is voor een betere wereld. Sinds kort heeft hij met Let Yourself Trust een eigen stichting om projecten her en der in de wereld te steunen die kansarmen toegang geeft tot muzieklessen, opvang regelt of daklozen helpt.
Joseph speelt drie sets, afgewisseld door korte pauzes, waarin het café gehaktballen en snert serveert of nieuwe glazen Maallust bieren schenkt. In de eerste akte al veel liedjes van Sanctuary èn interactie met publiek op On My Way. Voordeel van een live concert van een singer-songwriter blijft ook het inkijkje dat het publiek krijgt in het verhaal achter een liedjes. Dan gaat Bobby over Robert F. (Bobby) Kennedy en zijn krachtige vrouw Ethel, die in de ogen van de Welshman toch een betere presidentskandidaat dan Donald Trump zou zijn, toch meer spreken. Of de dankbetuiging aan Martyns onlangs 80 geworden moeder (Her Name is Rose). Zonder zicht op hoop en genade is de mensheid verloren. Indrukwekkend hoe een Palestijnse vriend in een met betonnen muur omgeven ‘vluchtelingenkamp’ op de Westoever dan juist met muzieklessen kinderen de ogen wil openen voor schoonheid en de Brit inspireerde tot The Luxury of Despair. Je kunt liefde niet doden, zelfs niet met haat (On My Way).
A photo posted by Henk-Jan van der Klis (@hjvanderklis) on
De bewondering voor Bruce Springsteen komt in een aantal covers tot uiting en de uitleg bij One Step Up. Het publiek zong natuurlijk uit volle borst Dancing in the Dark mee, net als het van U2 geleende Where The Streets Have No Name, het eigen Sunday’s Coming. Joseph scoort hier niet makkelijk, maar past ze in zijn boodschap van rechtvaardigheid en protest tegen misstanden en het rotsvaste geloof in onvoorwaardelijke liefde.
De middag is voorbijgevlogen als ik na 17.15u, bijna vier uur na de start van het voorprogramma (!) het café verlaat en in de auto Sanctuary nog maar eens aanzet.
De opener en het titelnummer van de 7e plaat van Coldplay, A Head Full of Dreams, zit tegen de wave rock van U2 aan, net als Birds. Het is even wat anders dan de britpop en pianorock van de beginalbums die in het begin van de 15 jaar dat Chris Martin c.s. nu meegaan. Dromen en verwachtingen zullen we allemaal hebben gehad. Wordt het net zo’n trieste plaat als Ghost Stories (2014), of borduurt het voort op Mylo Xyloto (2011). De geometrische levensbloem siert de hoes die je op stations levensgroot kon bekijken tijdens het overstappen. De levensvreugde is terug, de volgels fluiten in de intro van Hymn for the Weekend, een R&B popsong met Beyoncé die ook op de afsluiter Up&Up te gast is. Samenwerkingen zijn er verder met Gwyneth Paltrow in de piano ballad Everglow, Merry Clayton in het funky Adventure of a Lifetime, de eerste heel veilig in elkaar gestoken single, en Up&Up en Tove Lo in de gitaar & electronica ballad Fun. Het album werd geproduceerd door Rik Simpson (die al veel langer de band hielp) en het Noorse duo Stargate (Tor Hermansen en Mikkel Eriksen). Het stilistische allegaartje van drie kwartier biedt een kleine 2 minuten durend intermezzo Kaleidoscope een mix van samples, pianospel, een voorgedragen 13 eeuws gedicht van Mewlana Jalaluddin Rumi, The Guest House. En de paar laatste akkoorden van Amazing Grace zijn gezongen door de Amerikaanse president Barack Obama zijn er aan vastgeplakt. De 2 liederen hebben niets met elkaar te maken, en het knip-en-plakwerk in Kaleidoscope sluit op meer plekken niet naadloos aan.
Army of One gaat traag door, de drumpartijen blijven opvallend dof gemixt. Sowieso is de mix weinig dynamisch. Vegend over de frets walst Amazing Day uit je speakers. Een eenvoudig liedje zonder veel opsmuk. Het navelstaren maakt plaats voor Color Spectrum, naast Kaleidoscope, een verplichte titel met zo’n hoesontwerp. De samples uit laatstgenoemde komen terug in dit 2e intermezzo. De al aangehaalde feel good en meezingen maar afsluiter Up&Up had een steel guitar beter kunnen gebruiken dan samples en computerdrums.
Als geheel overtuigt A Head Full of Dreams me niet. De muzikale hutspot mist een eigen stijl, de arrangementen en mix zijn van discutabele kwaliteit voor een band als Coldplay. Live zal het waarschijnlijk smaakvoller zijn.
Op mijn weblog worden Google advertenties getoond. Deze advertenties maken gebruik van cookies om zo relevant mogelijke advertenties te tonen. Ik hoop dat je dat OK vindt. Je kunt desgewenst ook voor opt-out kiezen.AccepteerLees verder
Ontelbaar vaak heb ik Little Fictions, de opvolger van The Take Off and Landing of Everything (2014), van rockband Elbow gedraaid, voordat ik begon te typen. Opener Magnificient (She Says), mid-tempo, half akoestisch, strijkers en een dromerige sfeer zet de toon. Het per nummer herkenbaar ontspannen en wat loom uit de keel van Guy Garvey komende zangpartijen in een lekker bed van afwisselende pop en rockarrangementen. Bij Gentle Storm is het de strakke percussie die opvalt, bij Trust the Sun de loops waarop de slaggitaar bouwt. Piano en gitaar slepen All Disco, eerder uitgebracht als single, voort. De sfeer heeft er wel wat van een tot rust gekomen Schotse band Runrig of de jongens van Simple Minds.
