Zeven jaar na de Beautiful Ashes is Éowyn (echte naam: Rebecca Éowyn Denee Krueger) terug met Just Believe. Anders dan de symfonische metal in de sfeer van Evanescence en alternatieve rock van haar handvol eerdere albums, is Just Believe een soort stripped down, semi-akoestische insteek van een dozijn liedjes in meeslepend, hooguit mid-tempo. Emotioneel geladen zang, dat wel, maar qua arrangementen is de metal een achtergrondmuziekje geworden. Lofprijs voor God en bekendmaken, dat je door Hem geliefd bent, staat voorop, hoewel een ‘gewoon’ liefdesliedje niet ontbreekt: afsluiter I Want To Know You is opgedragen aan haar echtgenoot, haar manager en toetsenist Russell Riggins.
Op twee tracks krijgt de zangeres versterking, in opener Hero is de Britse Tom Bailey (bekend van de 80’s band Thompson Twins) te gast. “Make me stronger, make me conquer what I can’t resist/Come and be my hero now/Come and be my hero now.” in Set Free rapt Nikko Custodio (aanbiddingsleider in de Expectation Church in Fairfax, Viriginia, waar ook Éowyn woont). Crazy schreef ze met Jeremy Holderfield (Seventh Day Slumber).
Thematisch zit Éowyn dichtbij Plumb: levend in een gebroken wereld, nuchter over haar onvolkomenheid en de bittere noodzaak van een Redder in je leven.
In november 2016 bracht de rockband Icon for Hire, tegenwoordig bestaand uit duo Ariel Bloomer en Shawn Jump het album You Can’t Kill Us uit. Female empowerment, empathie met wanhopige tienermeisjes en onomwonden standpunten over de eigen rol als vrouw in de muziekindustrie kwamen voorbij. De van oorsprong Zweedse en in Nashville woonachtige Ariel Bloomer schreef het boek Turn Your Pain Into Art, dat begin 2018 uitkwam. In november 2018 zag Still Can’t Kill Us: Acoustic Sessions het licht met Too Loud als lead single.
Meer dan gestripte versies van de liedjes van het laatste studioalbum biedt de compilatie volledige arrangementen aan met aanvullend cello- of toetsenspel. De liedjes werden ontdaan van de heftige rock, opnieuw vormgegeven en ingespeeld en -gezongen. Beide uitvoeringen van liedjes hebben wat en de kwaliteit van de akoestische variant is prima verzorgd. Ariel is niet minder fel in Under the Knife of Demons. Ten opzicht van het studioalbum missen akoestische uitvoeringen van Here We Are, Invincible en You Can’t Kill Us. Toegevoegd is Bam Bam Pop van de 2015 EP Now You Know, de eerste vrucht van het independent zijn, passend bij de rest, hoewel hoorbaar de vocalen in meerdere gangen zijn opgenomen. Je kunt Still Can’t Kill Us beluisteren via de streaming platforms of een fysiek exemplaar kopen op shop.iconforhire.net.
Today, I visited the Cool Japan exhibition among many other themes in the Tropenmuseum, Amsterdam. J-Pop by AAA to illustrate of some of the things I saw.
Sunday 2 December: Grace Jones – Walking in the Rain
Yesterday night’s Photowalk in Deventer, the city I’ve been born and raised was fun and wet. It was raining all the time.
Monday 3 December: Ben Okafor – Living in a Suitcase
Work in Amsterdam, then providing an evening training in Utrecht. I stayed in Amsterdam for the night, because next morning I needed to be there again. Living in a suitcase.
Tuesday 4 December: Owl City – When Will I See You Again?
Welcome to the rhythm of the night. Don’t take life too slow.
Wednesday 5 December: Jochem van Gelder – Welkom Sinterklaas
Zelfs Sinterklaas en zijn pieten wilden vandaag aanschuiven bij mijn PRINCE2 Practitioner training bij @Capgemini_leren Je bent nooit te oud om te leren! https://t.co/O93XjIl6yS
Met 658 andere The Choir fans hielp ik de mannen via Kickstarter aan bijna $40.000 om de akoestische versies van alle liedjes van het 1993 Kissers and Killers album en een remaster van het origineel te maken. Het 8e studioalbum van The Choir was destijds het meest agressieve album dat de new wave / alternatieve rockband gemaakt had. In de gestripte, maar rijk geproduceerde versies klinken de liedjes nog steeds even krachtig. “She grips my heart, anytime she laughs, anytime she sighs.” (Gripped). De teksten van Amazing en Kissers and Killers dwingen je geconcentreerder te luisteren. Hoe gek misschien, maar de akoestische setting doet me denken aan Shades of Gray (1986). De productie is helder en warm. Gitaar en percussie zijn strak ingespeeld en meerstemmig volgezongen door Derri Daugherty en Steven Hindalong. Dan Michaels voegt zijn sax toe. (Never kiss a) Weather Girl heeft een achtergrondzangeres, cellowerk van waarschijnlijk Matt Slocum en additioneel vioolspel. Het up-tempo Yellow Skies is qua aansluiting van couplet en refrein wel onderhanden genomen. Hier ook ander, lager gestemd sax spel ter aanvulling.
Voor Grace is met name de percussie ten opzichte van de 1993 versie minder fel. In Let the Sky Fall is pianospel het extraatje. Afsluiter, de gitaarballad Love your Mind komt alweer te vroeg. Dan maar de herhaal-knop.
Je merkt dat Derri met de door Steven geschreven teksten in de jaren ’90 ook op akoestisch gitaar naar melodieën is gaan zoeken. Het in al hun eenvoud laten spreken, hebben de heren met de-plumed (2010) met een akoestische terugblik op de voorgaande 12 albums, eerder gedaan. En laat ik de beide At The Foot of the Cross albums die The Choir met een aantal muzikale vrienden maakten ook niet vergeten. Deze heruitgave mag er zijn!
Na in mei genoten te hebben van de lead single Unhypnotized kon ik twee weken voor de reguliere release datum vanaf 21 juni als bijdrager aan de in 2016 gehouden Kickstarter crowd funding campagne al van het volledige album The Color of Dreams gaan ontdekken. De album opener is een akoestisch luisterliedje met de eigenzinnige teksten van Derri Daugherty die als zanger/gitarist in The Choir normaliter de door drummer Steven Hindalong geschreven teksten zingt. Als de auto het niet doet, ga je gewoon lopen. In de rocksong Unhypnotized kom je deze spanning tegen in frasen als: “I heard the devil sing a gospel hymn. I saw an angel shooting heroin. Not every savior has been heaven sent. You might be forgiven but nobody’s innocent. I grew up on the west coast, raised in the south. Saw a spider crawl from a slain woman’s mouth. Miracles are real good reasons for doubt. And none of us know what divine love is about. I wanna get unhypnotized, I’ve gotta get unhypnotized. To see with unconditioned eyes, Get my demons exorcised.”
Naast Hindalong zijn ook de aan The Choir’s laatste album Bloodshot meewerkende Stephen Leiweke (bas, piano), Jars of Clay leden Stephen Mason (lap steel, achtergrondzang) en Charlie Lowell (toetsen) van de partij. In Your Chair doen zowel Matt Slocum op cello en Leigh Nash (met Matt beter bekend als Sixpence None The Richer) achter de microfoon En toch heeft Daugherty een eigen geluid en zeggingskracht. Privé waren de omstandigheden tijdens het schrijven en opnemen verre van optimaal. In 2017 moest Derri tijdelijk van Nashville naar Los Angeles verhuizen om zijn 92 geworden, tot vlak vóór zijn sterven zeer actieve vader te verzorgen. In Your Chair en Between Nashville and L.A. (nota bene geschreven door Daniel Amos voorman Terry Scott Taylor) verhaalt de artiest erover. Qua sound zit het liedje tegen de countryrock van Lost Dogs aan, één van Derri’s nevenprojecten van 1991-2012 met onder andere Steven Hindalong en Terry Scott Taylor.
Met zwaar strijkwerk omgeven Saying Goodbye op akoestisch gitaar zit vol dubbele gevoelens vaders heengaan. Het liedje werd geschreven met Paul Averitt. I Want You To Be en het gevoelige Baby Breathe vieren ook de decennia lange samenwerking met Steve Hindalong die Daugherty’s album produceerde en de gastmuzikanten liet inspelen, toen Derri mantelzorger was in L.A.. Opgewekter klinkt We’ve Got the Moon (shining down). Indrukwekkend percussiewerk, sferisch gitaarspel en orgelspel kenmerken het door Peter Bradley Adams geschreven So Are You To Me.
Bijzonder is het laatste deel van The Color of Dreams. Zes door Jeff Elbel (voor de gospelveteranen onder jullie: hij werkte voor Dead Artist Syndrome, LifeSavers Underground en Farewell to Juliett en speelde in de band van drummer Tom Sharpe (die je wellicht kent van Mannheim Steamroller en Styx) en had jarenlang zijn eigen band Jeff Eibel+Ping) geproduceerde ambient tracks zonder tekst om naar te luisteren, desgewenst in kleur te dromen.
Zeven jaar na de Beautiful Ashes is Éowyn (echte naam: Rebecca Éowyn Denee Krueger) terug met Just Believe. Anders dan de symfonische metal in de sfeer van Evanescence en alternatieve rock van haar handvol eerdere albums, is Just Believe een soort stripped down, semi-akoestische insteek van een dozijn liedjes in meeslepend, hooguit mid-tempo. Emotioneel geladen zang, dat wel, maar qua arrangementen is de metal een achtergrondmuziekje geworden. Lofprijs voor God en bekendmaken, dat je door Hem geliefd bent, staat voorop, hoewel een ‘gewoon’ liefdesliedje niet ontbreekt: afsluiter I Want To Know You is opgedragen aan haar echtgenoot, haar manager en toetsenist Russell Riggins.
In november 2016 bracht de rockband 
A new batch of contributions to 
Met 658 andere 
Na in mei genoten te hebben van de lead single