Toch wel verrassend om tussen de vele live gestreamde thuisconcerten van Noa met Gil Dor en andere bandleden tijdens de COVID-19 pandemie te werken aan een jazzalbum op het Blue Note label. Gaf ze op haar vorige album Letters to Bach (2019) een eigen draai aan bekende melodieën van de meester van de Barok, zong ze in jaren ervoor vele albums vol met luisterliedjes in het Hebreeuws en Engels, lijkt ze met Afterallogy terug bij af. De zangeres werkt al meer dan 30 jaar samen met gitarist Gil Dor. Ze ontmoetten elkaar in de Rimon School of Jazz & Contemporary music in Ramat Hasjaron in 1989. Gil was mede-oprichter van de muziekschool, toen al een gevierd muzikant. Noa was destijds met 20 net uit de VS naar Israël geëmigreerd en haar militaire dienst in een band doorgebracht. Hun eerste concert samen was op een jazz festival in Tel Aviv op 8 februari 1990. Zo raar is een jazz album dus niet.
Als singles werden eerder Oh, Lord, Anything Goes en My Funny Valentine (vlak voor Valentijnsdag) uitgebracht. De liedjes zijn representatief voor de rest van het dozijn op Afterallogy. De herinterpretaties van het eigen Calling Home of Bill Evans‘ Darn That Dream mogen er zijn, Liefde voor muziek drijft het tweetal dat al werkt aan een opvolger met een rol voor hun bandleden en meer improvisaties en experimenten.
