Een positieve keerzijde van de COVID-19 pandemie voor de Amerikaanse vocal harmony groep Pentatonix was, dat ze de tijd die normaliter in een vol tourschema opging aan ‘leven vanuit een koffer’ konden gebruiken voor gezinsleven en het schrijven van liedjes. En zo is amper een kwartaal na We Need a Little Christmas (november 2020) het 36 minuten tellende The Lucky Ones met elf liedjes uitgebracht. Scott Hoying, Mitch Grassi, Kirstin Maldonado, Kevin Olusola en Matt Sallee wilden zich zo open en kwetsbaar mogelijk laten zien na een decennium onderweg van podium naar podium.
De in 2019 gestarte opnames werden net op tijd afgerond voordat de lockdown in Amerika begon. De release was anders de reden geweest op tour te gaan en onder meer Nederland aan te doen. Nu is het concert waarvoor ik twee tickets heb uitgesteld naar 2 juni 2021. De kans dat het optreden in AFAS Live doorgaat, is minimaal. The Lucky Ones werd dus bewust aangehouden en nu na het kerstseizoen alsnog uitgebracht.
Acappella is het elftal niet. Drumcomputers en synthesizers zijn de basis tracks waartegen de getalenteerde vocalisten vanuit hun thuisstudio’s hun kunsten tonen en de eindproductie is gemixt. Positief in opener Happy Now (over het opgroeien in slaapsteden, met name voor Hoying die jaren wachtte om uit de kast te komen), Coffee in Bed en afsluiter The Lucky Ones.
In Be My Eyes klinkt het opkijkend tegen ouders: “I can get caught up on little things and missteps. You rebuild the ground beneath my feet. When I get lost I’m out of my mind, too in my head. You’re the camera to refocus me.” In It’s Different Now: “You understand my hesitation. Why I get quiet sometimes. All the ways I’ve been conditioned. What I think is real, you redesign (Ooh-ooh). It’s how you catch me every time.”
De mix van urban, pop en R&B luistert lekker. De Zweedse producer Johan Carlsson (hij hielp eerder Ariane Grande), zijn Amerikaanse collega Matthew Koma (van Afrojack en Tiësto tot Hillary Duff en One Republic) en Dan Book (bijv. Britney Spears, Hillary Duff, Selena Gomez en Miley Cyrus) hebben de bandleden uitgedaagd in het tekstschrijven, harmonieën componeren en inzingen, zodat het verschil met albums vol covers en beide kerstalbums opmerkelijk is. Ik waardeer het persoonlijke inkijkje hoe aardig het quintet ook kon coveren. De eigen liedjes dwingen je beter te luisteren en dan is er meer waardering (dit beweegt de bandleden dus) dan herkenning (die is toch origineel beter, mooier, slechter…). Zou ik dit jaar geluk hebben en Pentatonix live hun The Lucky Ones kunnen zien zingen?
