Voor het tweede jaar op rij kan de Kennedymars Klarenbeek niet eind maart gehouden worden. De organisatie is voor 2021 uitgeweken naar 13 en 14 augustus in de hoop dat de omstandigheden voor lange afstand wandelaars dan beter zijn dan de groeiende set vrijheid beperkende maatregelen van de regering om de COVID-19 pandemie in te dammen. Niettemin kan ik nog altijd alleen elke zaterdag gaan wandelen. Vandaag combineer ik twee Klompenpaden, het Klarenbeeksepad en het nieuwe Beekweidenpad rond de dorpen Klarenbeek en Voorst. En mocht je als Kennedymars Klarenbeek veteraan nu al concluderen dat je er alle paden in de omgeving al hebt gezien, lees en kijk dan vooral verder.
Ik zet rond kwart over acht de auto op het parkeerterrein van de Plus supermarkt aan de Hoofdweg 86. Aan de overzijde bij restaurant Pijnappel had ook het ook gekund. Let bij het instellen van je navigator op dat je de plaatsnaam instelt op Klarenbeek (Voorst). Het dorp ligt in twee gemeenten, Apeldoorn en Voorst.
Ik zet de logger aan en ga op stap. Links van de Dalkweg is in de afgelopen paar jaar de nieuwbouwwijk De Grote Wetering verrezen. Op de viersprong met De Dalk en Henkenburgweg was een grenspaal van wat tegenwoordig de gemeente Apeldoorn is. Een informatiepaneel neemt je mee naar begin 19e eeuw om het uit te leggen. Plaatselijk belang heeft een Grenspalenpad uitgezet voor wandelaars. Een bord aan De Dalk wijst erop dat dit een doodlopende weg naar een paar aanwonenden is en het Klompenpad door het gras aan de rechterzijde van de sloot gaat. Ik vermoed dat er nog weleens wandelaars denken schone schoenen te houden op een Klompenpad en het asfalt verkiezen. Jammer, dan moet je echt andere routes uitzoeken, zeker in natte perioden als nu. 
De beschreven grenspaal zie ik niet, enkele honderden meters een lange versie in het weiland wel. De boeren in het buitengebied ten westen van Klarenbeek hebben er zin in. Klompen als vogelkast, Hooilandse kunst, op markeringspaaltjes en bij bosjes in een boom om de voorbijganger duidelijk te maken dat dit echt een Klompenpad is.
Het straatnaambord De Somp laat me een lichtje branden. De gelijknamige verzorgingsplaats aan de snelweg A50 ben ik al talloze keren gepasseerd. Het is gebruikelijk deze naar een streekje, buurtschap ofzo te vernoemen. Een schrale troost voor omwonenden die er constant geluidsoverlast voor hebben hebben teruggekregen sinds de aanleg van de snelweg. Op de kaart kun je goed zien dat de weg aan de overzijde van de A50 door het Beekbergerwoud ging. Nu kom ik via een gras- en modderpad op een snippertje dat Natuurmonumenten ook Beekbergerwoud heeft genoemd. Op de Kennedymars was dit altijd gespreksstof, want een bos was er niet te bekennen en een nieuw aangelegd oerbos is een contradictio in terminis. Het LAW Marskramerpad en de route van de Kennedymars nemen de verharde paden ten noorden van de Beekbergsebeek die verderop Krepelsebeek heet, het Klompenpad neemt de modderige paden ten zuiden van de watergang.
Nieuw voor mij zijn de Lampenbroek, een deel van de bij Natuurmonumenten in beheer zijnde Loenense Hooilanden. Gras staat er onder water en de paden zijn glibberig, al bevalt het meanderen door het landschap prima. Op een wandelbankje bij de brug over de Krepelsebeek in de Hessen-Allee rust ik even. Dan volg ik de Vijverweg naar De Wierd, een kolk met een landhuis in de bossages. 
Dan enkele bekende stukjes Klarenbeek, bomenlanen en de (voormalige) Rooms-Katholieke kerk Het Boshuis met het missiekruis uit 1943 aan de overzijde, zij het in tegengestelde looprichting ten opzichte van de Kennedymars. De oprijlaan van Landgoed Klarenbeek, Gelders industrieel erfgoed, blijft indrukwekkend. Voorbij deurenfabrikant Krepel mag ik weer over een jaagpad langs de Krepelsebeek. 
Knotwilgen staan te schitteren in de winterzon. Op de kaarsrechte Landweg merk ik dat andere wandelaars en fietsers (de wielrenners opvallend vaak als drie- of viertal) ook actief geworden zijn. De spoorlijn Apeldoorn-Zutphen voorbij en dan in de Klompenpaden app omschakelen naar het Beekweidenpad.
Nog even een stuk bos en dan langs de Voorster beek naar de Lange Klarenbeekseweg. Er ligt een nieuwe rondweg om de dorpskern van Voorst. Bij de aanleg zijn resten gevonden van middeleeuwse woningen en in 1943 verongelukte hier een Britse bommenwerper. Ik neem de informatiepanelen en het oorlogsmonument in me op tijdens een korte tweede pauze. Ik steek de weg over, opnieuw een modderig pad langs weilanden en hagen terug naar de Voorsterbeek tot in het landgoed Beekzicht. 
De beheerders hebben op schildersezels informatiepanelen geplaatst met uitleg over de geschiedenis, de verdwenen bebouwing, zoals het landhuis en een eigen watermolen en de hoeve De Adelaar die aan de overzijde van wat nu de Rijksstraatweg is, staat. 
Eerst trekt het Tolhuisje van Voorst de aandacht. Hier werd van elke passant, wagen, kar, schaap, koe of paard tot na de Franse tijd tolgeld geheven. Bij De Adelaar is nu een camping en een fruitboomgaard, waar het klompenpad doorheen trekt. Zigzaggend komt de Dorpskerk van Voorst dichterbij. De bouwstijl en de lichte tufsteen uit de Eifel doen me enorm denken aan de Bergkerk in Deventer. De laatste heeft twee torenspitsen. Hier in Voorst is de toren uit de 12e eeuw, de in Romaanse stijl opgetrokken kerk uit de 15e eeuw. Eeuwen deed het dienst als Hervormde Kerk. Tegenwoordig is het godshuis in gebruik bij de Protestantse gemeente in de streek.
Naast de kerk staat de Openbare School van het dorp, tevens een startpunt van dit klompenpad met een vandaag goed gevulde parkeerplaats. Ik kom op het Beekweidenpad regelmatig wandelaars tegen. Modderig kan altijd meer en het wandelpad naar het kleigat De Beele, nu een prima onderkomen voor vogels en dus voorzien van een uitkijkplatform voor vogelaars, is uitdagend. Een klein deel is voorzien van loopplanken, geen overbodige luxe! 
Tot eind jaren ’70 werd hier klei gewonnen voor de steenfabriek verderop. Nu geniet ik even van het uitzicht en glibber verder over de paden terug naar de kerk. Groepen zwanen en een enkele ooievaar vertoeven in de weilanden naast me.
Hé lekker, vaste grond onder de voeten op de Voorsterklei, een asfaltweg naar de Middelbeeek en de nieuwe winterdijk die als onderdeel van een Ruimte voor de Rivier project is aangelegd. Waar de Middelbeek, Voosterbeek en Nijenbeek bij elkaar komen, zijn twee nieuwe gemalen geplaatst en dijklichamen versterkt. Verderop zie ik de ruïne van Nijenbeek staan. Ik ga over het Middelbeekspad terug naar de bewoonde wereld, het buurtschap De Halmen met wat ‘verspreide huizen’ en door naar het landgoed Beekzicht. Hier pauzeer ik weer even kort.
Dan een ander stuk van het landgoed en landweggetjes door het buurtschap Appen, de N345 over, de Appense Enkweg langs en dan de Zandstraat. Hier heeft familie van moeders kant gewoond, al heb ik het huisnummer niet scherp. Dat het wegdek onverhard is, verbaast je niet, toch? Opnieuw de N345 over het Appense bos in. Ik wil niet opnieuw over de Landweg, een overstaproute tussen de beide klompenpaden, en ga een eigen weg door het bos naar de Hoofdweg.
Ja, dat betekent de laatste paar kilometer over een geasfalteerd fietspad via station Klarenbeek, maar dat is met een intussen tot kniehoogte van bruine en grijze klei voorziene wandelbroek en onherkenbare wandelschoenen geen straf. Het is droog en verrassend zonnig gebleven. Met 35km is de Plus weer in zicht en kan ik terug naar Balkbrug.
