Doormodderen op Klompenpaden rond Elburg

Als ik om acht uur vertrek uit Balkbrug luidt de weersverwachting op NPO Radio 1 “vandaag blijft het droog”. De automatisch werkende ruitenwissers zijn echter volop in beweging. Dichterbij de hanzestad Elburg, waar het grote parkeerterrein aan het Schootsveld mijn uitvalsbasis is, lijkt het wat droger te worden. Nog zo’n aparte gewaarwording is het regelmatig zien van C1 lijnbussen naar Dedemsvaart hier. Met de overgang van Syntus Overijssel naar RRReis half december is de voormalige lijn 29 van Dedemsvaart naar Zwolle doorgetrokken naar Nunspeet, wordt de lijn uitgevoerd met elektrische bussen die zijn voorzien van Wifi, USB poorten en ruime zitplaatsen. Ik had dus rechtstreeks met de bus uit Balkbrug kunnen gaan. Ten opzichte van de kleine drie kwartier met mijn elektrische auto had ik dan wel anderhalf uur moeten uittrekken en €10,58 moeten betalen i.p.v. €1,82 aan stroom nu ((46,5km / 6,1km/kWh) * €0,238).

Boven de poort naar de plaatselijke synagoge staat in het Hebreeuws “Wij wandelen in gezelschap naar het huis van God” uit Psalm 55 vers 15. Altijd goed om de dag met een passende bijbeltekst te beginnen! Ik volg de Jufferenstraat door de vestingstad naar de Vispoort. Het is nog schemerdonker even voor negen uur. Winkels worden bevoorraad, voor de rest zijn nog maar weinig mensen op de been. Op het Havendijkje sla ik af, de Oude Kerkhofsweg op. Het begint serieus te regenen. Ik heb geen zin meteen onder een poncho te duiken en zet de paraplu op. Op de zeedijk weet ik weer dat ik op een Klompenpad ben. Het eerste stuk volg ik het Thornspiccerpad. Glibberen door de modder op de grasdijk in de regen: hoe niet sexy wil je het hebben?

De contouren van de Sint Ludgeruskerk van Doornspijk zijn zichtbaar aan de kop van de Kerkdijk. Houten voorlopers stonden er al enkele eeuwen tot in 1100 de eerste tufstenen kerk werd gebouwd. Diverse uitbreidingen volgden. De kerk werd na zware beschadigingen door de storm van februari 1825 en een brand na een blikseminslag op 18 oktober 1825 geheel afgebroken.

De Kerkdijk voert tot in Doornspijk, dat rond 800 al Villa Thornspiic genoemd wordt. De dorpskern lag eerder rond de Sint Ludgeruskerk. Na de afbraak werd tegenover Erf Klarenbeek een Waterstaatkerk gebouwd, de Hervormde Kerk. Op de foto hiernaast de Gereformeerde Kerk, ook tegenover het landgoed en op de route. Huize Klarenbeek zie ik van opzij. Na weer een stuk buitengebied volgen de bossen van De Haere. De naam verraadt zandgronden. Er wordt drinkwater gewonnen. Vlak voor de grote zandverstuiving loopt er aan de Berkenweg opeens een dromedaris door m’n beeld. Achter een omheining, eigenlijk zo jammer voor de dieren, zie ik ossen, meer dromedarissen en andere dieren. Wat verderop in het natuurgebied pauzeer ik even.

Het Klompenpad zelf gaat langs de rand van de zandverstuiving. Zelf vind ik het te leuk om dwars over het terrein te stappen. De kuitspieren mogen ook wat doen! Aan de Verlengde Haerderweg blijt een grote hond naar me springen en happen, de commando’s van z’n bazin volledig negerend. Eentje in de categorie “Doet’ie anders nooit”. Menig chalet op Bospark Dennenrhode is ook in de winter bewoond. In betere tijden zou je hier in de gelijknamige brasserie voor een hapje en drankje onderweg terecht kunnen. Op de route liggen sowieso diverse Rustpunten, tijdens de pandemie allemaal gesloten.

Landgoed Schouwenburg is de volgende in de reeks. Ik stap er over op het Vrijheijtpad. Het wandelpad gaat langs de rand van de historische buitenplaats met uitzicht op het 17e eeuwse landhuis en komt uit op de Eperweg. Ongemerkt ben ik langs de westzijde van ‘t Harde gelopen. Aan de overzijde het landgoed Zwaluwenburg, maar eerst de Alfred Vogeltuinen. De rust hier valt op. Heerlijk om op een wandelbankje te pauzeren en dit op me te laten inwerken.

Via het park met rhodondendrons sta ik even later voor het Huis Zwaluwenburg (particulier eigendom), dat wordt beschouwd als één van de gaafste en fraaiste 18de-eeuwse landhuizen van Gelderland. Op de zichtlaan het landgoed uit haal ik twee wandelaars in die genieten van een meegenomen bak met wortels en komkommers.

Aan de overkant van de Zuiderzeestraat gaat het Klompenpad over een stuk braakliggend zandgrond, modder om precies te zijn, naast een bedrijventerrein, gevolgd door nog meer drassige ondergrond en stiggeltjes tot op de Oostenrdorperstraatweg, waar ik de routeverlenger neem. Een bewoner aan deze weg maakt zijn ongenoegen over B&W van Elburg op een hele trits borden in zijn tuin duidelijk. Het is maar waar je van wilt genieten op een zonnige middag buiten voor je huis. In eerste aanleg ben ik zelf ook niet tevreden, maar dan over het onverwachte asfalt onder m’n voeten op deze straatweg, Reesweg en Melksteeg.

Het ommetje is nodig om op een graspad langs knotwilgen en de Tempelweg uit te komen. Dan Vrijheid, de naamgever van het pad om een woonwijk in Elburg-Oost heen. Opvallen doet het lichtpaarse gebouw waarin het Van Kinsbergen College is gehuisvest zeker. Zelf zou ik bij een school een andere kleurstelling verwachten. Toch hebben BRTArchitecten een doordacht ontwerp, geïnspireerd op de cyclaam. De knol van de cyclaam heeft verborgen talent, het talent om te boeien. In de herfst als de natuur kaal begint te worden, net als je het niet meer verwacht, komt de cyclaam tot bloei. De scholengemeenschap wil ruimte bieden aan de ontwikkeling van verborgen talent van kinderen. Door de verschillende hoogtes van lokalen en openbare ruimten heeft BRTArchitecten een interessante wandeling als leerroute door het gebouw gecreëerd. Daarbij spelen elementen als de klimwand, het theater, de techniekklas en science, een belangrijke rol. In het interieur zijn de diverse afdeling van de school gemarkeerd door de heldere kleuren en de grafische afbeeldingen.

Er kan nog best meer modder aan m’n schoenen en wandelbroek. Zeven vondertjes met drassige weilanden liggen voor me klaar op het laatste stuk naar de stadswallen van Elburg-Vesting. Ik volg de omwalling tegen de klok in tot bij de stenen leeuwen die de toegang van de Nunspeterweg bewaken. Ik maak nog een rondgang door de Bloemstraat en Zuiderwalstraat. Gebouw Rehoboth is jarenlang gebruikt door de Vergadering van Gelovigen, recenter ook de Rafaël gemeente in Elburg. Die groeiden in 2019 uit hun jasje en verhuisden naar Zuiderzeestraatweg Oost 32. Ik bekijk de Ledige Stede, het Weduwehofje, leg wat gevels, de in 1450 voltooide Grote of Sint Nicolaaskerk en de omgeving van het voormalige Begijnhof vast. Het is niet m’n eerste keer in Elburg, maar in zo’n goed bewaarde vestingstad is altijd wat te zien. Op Komoot en anders Wikiloc vind je de GPX track.