Twee dagen geleden gingen de musea weer open na opnieuw twee weken gedwongen te zijn hun deuren te sluiten. Er zijn beleidsmakers die denken dat bij wegblijven van maximaal 30 gelijktijdige bezoekers afgerekend kan worden met de verspreiding van COVID-19. De cultuursector als kind van de rekening is mijn conclusie en daarom deze zaterdag geen veertig kilometer wandelen, wel een tweetal musea bezoeken in Amersfoort. En ach, vooraf en tussendoor is het in de stad aan de Eem lekker wandelen in de grijze buitenlucht.
Aangekomen in Amersfoort verlaat ik aan de noordzijde het station. De bloembakken aan het Piet Mondriaanplein zijn in primaire kleuren en herkenbare vlakken beschilderd, zeker een foto waard. Voorbij de P&R staat de Rijtuigenloods, normaliter een evenementenlocatie, vijf jaar geleden de start- en finishlocatie van de WS78 wandeltocht Sporen om Amersfoort, maar deze maanden een GGD testlocatie voor COVID-19.
De Veerensmederij is nu een bedrijfsverzamelgebouw en het centrale ketelhuis is nu een restaurant, maar dan wel met een treinstel voor de deur. Mijn oog valt op de muurschilderingen tegen de rand van het voormalige terrein van de spoorwegen aan de Soesterweg.
Ik steek deze straat – het Westerborkpad volgt deze naar het station – over, de Violenstraat in. Het Soesterkwartier is een typische arbeidersbuurt dichtbij ‘het werk’. Aan de Noordewierweg kleinschalige winkels, de PKN Emmaüskerk uit 1929, een begraafplaats. Een overduidelijke torenspits van een Rooms-Katholieke kerk trekt me de Paulus Borstraat in. De Kerk van de heilige Cornelius de Honderdman biedt momenteel onderdak aan AG Nova en communicatieadviesbureau Elba-Rec, maar ook aan de Orthodoxe Parochie Amersfoort (“De oorspronkelijke Kerk in deze tijd.”). Terug op de Soesterweg volg ik de Piet Mondriaanlaan tot bij de Nieuwe Poort. Ik sta streep tien uur voor de toegangsdeur van Kunsthal KAdE.
This is America: Art USA Today


De ‘foute’ Dodge Charger uit 1969, de oranje General Lee-auto uit de populaire tv-serie Dukes of Hazzard (1979-1985). Tegenwoordig zijn de confederation flag, claxonneren op de melodie van Dixie en andere verwijzingen naar de zuidelijke staten van Trump aanhangers en oliemagnaten beladen symbolen. “All li es matter” op een LED bord laat zien hoe venijnig woorden kunnen zijn. Meer dan 40 kunstenaars vertellen tot en met de jaarwisseling in de tentoonstelling This is America: Art USA Today een verhaal over hun tot op het bot verdeelde land dat worstelt met identiteit, leefcultuur, klimaatpolitiek….en Trump.
Rond het stadscentrum



Musiom: What about red?
Twee jaar geleden werd aan de Stadsring in de voormalige Doopsgezinde Kerk het huis voor hedendaagse kunst Musiom geopend. Ik ben er voor het eerst en wordt persoonlijk welkom geheten en krijg bij mijn rondgang één van de vrijwilligsters mee om tekst en uitleg te geven bij de vaste collectie, geleende werken uit de afgelopen 50 jaar en de speciale What about red tentoonstelling in de kerkzaal mee. De museumgalerie bevindt zich op de eerste etage van het museum, waar kunst te koop is van de deelnemende kunstenaars. Op de bovenste etage is de atelier van beeldhouwer, lithograaf en kunstschilder Hans van Horck (1952-) die zijn werken met vanhorck ondertekent en zijn vrouw, kunstschilder en muzikante Anita Duijf (1951-). De zolder is opgeruimd, de verfbusjes staan keurig in een houten bak, de tubes ernaast, één onderhanden werk op een ezel, twee op een soort salontafel.
View this post on Instagram
Tot en met 27 december 2020 is What about red de speciale tentoonstelling met rood-getinte werken van twaalf kunstenaars. Van een gesloten venster in een Zuideuropees dorp tijdens siësta (er gebeurt verder niets) van Peter van Oostzanen tot een met bloed besmeurd, onthoofd vrouwenlijf van de hand van Toos van Holstein (Greek Tragedy). Linda Verkaaik heeft twee wandkleden op de achtergalerij hangen, in het voormalige doopbassin staat een sculptuur onder een glazen plaat te staren. Bij de ‘knipselcollectie’ scat krijg ik uitleg hoe Albert Niemeijer de mixed media op linnen heeft bedoeld. Anita Duijf schilderde het rood van de nacht en Arvee zowel Engels rood als Arvee. Een beeldentuin maakt de rondgang compleet. De behapbaarheid van de geëxposeerde werken en gemoedelijkheid van de staf doet me denken aan Museum Dr8888. Ik krijg bij het verlaten de oproep mee vanaf 8 januari 2021 terug te komen voor een nieuwe tentoonstelling herkenning in vervreemding met figuratieve kunst, eigenzinnig realisme van Poen de Wijs, Margot Homan en Peter van Oostzanen…..minder rood, al heb ik me er niet aan gestoord. Mooi rood is immers niet lelijk.
Related Posts