Een Indiase software programmeur Veer (Kartik Aaryan) met gevoel die zijn Zoe (Sara Ali Khan) wel stalkt, maar niet voor seks. Hij wil z’n innerlijk kompas volgen, z’n idealen najagen, terwijl Zoe als echte trut denkt haar leven tot haar 55e te kunnen uitstippelen. Wijze raad komt van Mazi barman Raghu (Randeep Hooda) die veel van zijn eigen verliefdheid op Leena (Arushi Sharma) in 1990 in Udaipur City herkent en hoe vooringenomen de gemeenschap erop reageert. In een wereld van gearrangeerde huwelijken en gezwijmel in boeken en films zit er geen ruimte tussen verliefd worden en met elkaar het bed in duiken of erger, verkrachting.
Leef je met de handrem erop, een een poging krampachtig carrière met een over vijf jaar geplande eerste relatie te combineren, of laat je jezelf gaan op het moment dat verliefdheid zich aandient? Zoe wordt afgewezen bij de prestigieuze Mehta Group, kan wat later een baan bij Onyx krijgen in Dubai, maar weigert. Haar moeder waarschuwt niet te worden als zij, zichzelf dagelijks wegcijferend en totaal afhankelijk van haar man.
Raghu zette in de jaren ’90 zijn eerste liefde op het spel door het achtereenvolgens met veel andere vrouwen te doen. Schijn bedriegt, wie was de echte Raghu? Leena werd het slachtoffer. Voor Zoe zijn het confronterende bekentenissen. Wat denken (schoon)ouders? Is een carrière inderdaad voorbij zodra je in het huwelijksbootje stapt? Is monogamie een norm met menselijke maat? Moeten alleen meisjes hun grenzen kennen? Spanning en ontlading in de levens van Leena en Raghu en Zoe en Veer en tweede kansen, ook alcohol infused oppervlakkige andere betrekkingen dragen de film verder en brengen mensen dichter bij elkaar,zo laat het slim invoegen van social media influencers over horen, naar het eind van Love Aaj Kal (Love these days) waarover ik geen spoiler alert ga verklappen.
Marketingtechnisch natuurlijk een goede zet deze romantische film op 14 februari 2020 uit te brengen. In april kwam de twee uur en een kwartier durende romance uit op Netflix.
