Vijf jaar geleden besprak ik Liberman. Nu is de Amerikaanse singer-songwriter Vanessa Carlton terug met Love is an Art. Liefhebben is een werkwoord, liefde komt je niet aanwaaien, zeker als je het over bestendige relaties hebt. “Always moving the light through the dark. Always building up, falling apart. Love is an art.” Vanessa belicht een aantal van de complexe kanten in dit elftal, geïnspireerd door The Art of Loving (1956) van filosoof en psycholoog Erich Fromm. Van nachtelijke ommetjes tot vergeving en moeilijkheden bij zwangerschappen. Mocht je echt zijn blijven steken bij haar grote hit uit het verleden, A Thousand Miles, dan zingt hier een volwassen, ervaren vrouw.
Bij de eerste sferische nummers I Can’t Stay the Same en Companion Star klinken de arrangementen alsof ze in de badkamer zijn opgenomen. Het van achter de piano vertolkte I Know You Don’t Mean It heeft een up-tempo ondertoon, hoewel het niet explodeert. De sfeer is letterlijk gezet voor de volgende liedjes die in hetzelfde stramien voorbij kabbelen: Die, Dinosaur, het in 2017 al geschreven titelnummer en Future Pain. Donker getinte ballads als Back to Life en galmend op de achtergrond van Patience. Producer Dave Fridmann (MGMT, Blue October, Keane) houdt zelfs The Only Way to Love in toom, hoewel het de potentie van een power ballad heeft. Met Salesman en het orchestrale Miner’s Canary conlcudeer ik, dat je het album beter op een regenachtige herfstmiddag kunt beluisteren dan een zonovergoten lenteavond in april.
