In het kielzog van de #metoo beweging en het misbruikschandaal in de Rooms-Katholieke Kerk is wereldwijd een groot aantal vooral vrouwen opgestaan die aangaven verkracht te zijn, de een recent, de ander (tientallen) jaren geleden. Hoe bewijs je wat er gebeurd is? Hoe betrouwbaar zijn je herinneringen na al die tijd? Wordt #metoo misbruikt om aandacht te vragen, de schuld voor wat er niet of met wederzijdse toestemming is gebeurd in de schoenen van een ander te schuiven?
Bekend is dat in India de vervolging van verdachte verkrachters achterwege blijft of met een sisser afloopt. 92 verkrachtingen per dag: een plaag die India niet onder controle krijgt, kopte RTL in december 2019 nog. Welkom bij de kaders voor de Netflix original film Guilty. Scholiere en tekstschrijfster Nanki Dutta van de Dobbydoo schoolband is bevriend met VJ Pratap Singh, zanger, hunk en zoon van welgestelde en invloedrijke ouders. Papa is politicus. Rivale is de ogenschijnlijke sloerie Tanu, een outsider van lagere komaf, maar in staat ragfijn social media te bespelen. Als op Valentijnsdag na flink drinken en snuiven VJ met Tanu en nog twee schoolgenoten naar Tanu’s kamer vertrekt, zijn de rapen gaar. Maar wie deed wat? Feit en fictie, waan en waarheid liggen dicht bij elkaar. Guilty volgt de gesprekken met de jonge, knappe advocaat die opgesteld staat op VJ te verdedigen, de bijzondere rol van mentor, dr. Roy en de opgehitste groep scholieren die zich laat leiden door one-liners en vooringenomenheid.
Guilty is een tragedie, gemengd met whodunnit over een actueel thema. Taalgebruik is on-Indiaas grof en direct, ik heb nog geen Bollywood film gezien die zo van leer trekt. Wellicht zijn de scriptschrijver Atika Chohan, Kanika Dhillon en Ruchi Narain behoorlijk gericht op een Amerikaans publiek. Schuld hebben we per saldo allemaal, zelfs in gelijke mate aldus de filmmakers, of we nu ouders, publiek, verleid(st)er, ‘echte man die er ook niets aan kan doen’, bedrogen vriendin met een moeilijke jeugd, of medescholier zijn.
