In Gantumoote (baggage) (2019) volg ik het Indiase tienermeisje Meera (gespeeld door Teju Belawadi). Als 9-jarige wil ze graag in de bioscoop in haar dorp naar de film. Daar kan een man naast haar zijn handen niet van Meera afhouden, hetgeen een trauma oplevert bij de omgang met volgende vriendjes. Het onbesproken probleem wordt wel gevoeld, en zo tekent de rest van de film zich ook uit. Meera moet voor zichzelf een plek op de wereld vinden en ontdekken wat het is om verliefd te worden en afscheid te nemen van klassieke rolpatronen uit romantische verhalen en speelfilms, waarin de held alles over heeft voor zijn geliefde, voor haar strijdt en tegenstanders verjaagd. Het gezin verhuist naar Bangalore, een in de jaren ’90 ‘grotere stad’, tegenwoordig met bijna 8,5 miljoen inwoners de op twee na grootste stad in India.
De grote jeugdliefde, Badhu (gespeeld door Nischith Korodi), die lijkt op een knappe, maar onbereikbare filmheld Salman Khan in Hum Aapke Hain Koun (1994), is dolverliefd op Meera, maar doet niets als buurtjongens hem een pak slaag geven en later in het verhaal als de eerste kussen zijn uitgewisseld, Meera voor hoer uitmaken. Dat ze als ‘dagar’ wordt veroordeeld, raakt Meera zeer. Zelfs echte prostituees hebben een beroep en verdienen respect, waarom zij dan niet. Niet verbazingwekkend wint ze een debatwedstrijd met een vlammend betoog voor zelfstandigheid van vrouwen. Tijdens een schoolexcursie broeit het tussen Meera en Badhu, moet na afloop zelfs een docent hen oproepen rustig aan te doen en zich te concentreren op de examens. Die haalt Meera glansrijk, Badhu zakt niet één, maar tweemaal. Dit brengt tijden van verwijdering en toenadering. De liefde trekt, het gevoel gefaald te hebben wint. Badhu neemt de redenatie van de hoofddocent van de middelbare school serieus dat je slechts een succesvol leven kunt leiden als je slaagt, en als je zakt je in wezen je leven vergoot. Ontwijkende blikken, stilzwijgen en uiteindelijk een beklemmende scène op het dakterras van het ouderlijk huis van Badhu, waar hij na zelfmoord gepleegd te hebben ligt opgebaard en Meera hem voor een laatste maal streelt onder toeziend oog van eveneens zwijgende verwanten.
Meera zie je in de film rijpen, haar vriendinnen begeleiden haar slechts naar de bus. Geen enkel stuk inzicht, gedeelde ervaring, aanmoediging of juist waarschuwing is er. Hetzelfde zie je bij de vrienden van Badhu. Een liefdesdrama van twee jonge mensen die wel een leven samen willen opbouwen, maar het vooral alleen moeten doen. Een tocht in de bergen om afscheid te nemen van het verleden en te kiezen voor het leven markeert de ‘rite de passage’ tussen de getekende tienertijd en de rauwe werkelijkheid van volwassenheid.
Ik zag de bijna 2 uur durende speelfilm op Amazon Prime Video.
