Concertverslag Allie X en Marina in Melkweg Amsterdam

Het prettig in het gehoor liggende Love + Fear album van de Grieks-Britse Marina (voorheen & The Diamonds) was de reden meteen een ticket te kopen voor het concert zondagavond in De Melkweg in Amsterdam. Maandagmorgen word ik ook in Amsterdam verwacht om te werken, en dan helpt een hotelovernachting in de hoofdstad wel. Het is het Meininger Hotel geworden, vlak naast het station Sloterdijk. Inrichting en sfeer van deze Duitse keten doet sterk denken aan het A&O Hotel/Hostel in Bullewijk: Veel eenvoudig houten meubilair, zowel een hotel- als hostelfunctie en dus veel jongelui over de vloer, waarschuwingen binnen niet te roken en daarom een penetrante wietgeur buiten op het Orlyplein. Maar dan ben je ook voor €50 onder dak in een verder keurige, goed geïsoleerde eenpersoonskamer.

Met tram 19 rijd ik naar het Leidseplein en denk om acht uur zo naar Melkweg te kunnen stappen. No way, aansluiten in de enorme rij wachtenden. Het schuifelt gelukkig wel aardig door en zo sta ik even voor half negen in de grote zaal met een cola in de hand.

Voorprogramma Allie X

Met haar 34 jaar is de Canadese popzangeres Allie X al ouder dan het gemiddelde publiek in de zaal. Haar ouders hebben een tijd in Nederland gewoond, voor haar zelf is het de eerste keer hier. Ze heeft een drummer, een bassiste en gitarist mee op het podium, heeft een keyboard tot haar beschikking die echter in de performance tweemaal bijna op de grond beland. Want gestoken in een wit doorschijnende broekpak onder een witte bollamp is doet ze haar best in de luchtstroom van de ventilator midden op het podium te blijven spelen en zingen. Als je dan ook je lange haren eens los wilt schudden of het publiek wat dichterbij wilt zien, is het oppassen.

Op Spotify klinkt Allie X’s zang stukken beter dan live, waar niet alleen een basis track met instrumenten meeloopt, maar óók haar zang. Probeert ze dan live wel alles mee te zingen, of schoten de geluidstechnici pijlsnel te hulp toen ze het drukker had met met het keyboard overeind te helpen? Wel heb ik genoten van het drum- en basspel. Achtereenvolgens zonder teveel geklets tussendoor werden Bitch, Paper Love, Fresh Laundry, Regulars, Science, Rings a Bell en Casanova uitgeserveerd. Allie X is een pleitbezorger voor rechten van vrouwen en de LGBT gemeenschap; deze doelgroepen zijn zichtbaar in groten getale op het concert afgekomen.

Echt lachen is het in de pauze als luidkeels Lady Gaga’s Alejendro (2010) wordt meegezongen. De nog beschikbare vierkante decimeters om me heen worden in beslag genomen door andere mensen. Laat Marina maar komen!

De looks of menselijkheid van Marina

Dezelfde jongens die nog maar net geleden elkaar streelden en het hof maakten, staan bij Marina met hun mobiel constant in te zoomen op het witte latex pakje en verderop in de set het zuurstokroze pyamabroekje met uit een ditto corset poppende boezem van Marina. Het oog wil wat, dat is in de manier waarop de zangeres haar optreden neerzet duidelijk.

Twee zangeressen, een danser en danseres zorgen voor de ondersteuning op het verder spierwit gelaten podium met wat grote boxen om op te staan, zingen, draaien, krioelen en te dansen. Als band is enkel een drummer is meegenomen. Hij mag linksboven op het podium meeslaan met de begeleidings tracks. Geluidstechnisch is het concert een ramp. Met oordoppen in valt me op, dat Marina’s zang te vaak in een brei van geluid wegvalt en de synth bassen veel te hard staan. Bij de toegiften is het volume zover opgeschroefd, dat de oordoppen ook niet meer helpen en de trillingen van de bas in alle lichaamsdelen te voelen zijn. Jongens, dit is popmuziek uit de computer, waarbij alleen een drummer en zangeres ingepast hoeven te worden. Als je dat in een zaal als van De Melkweg nog niet lukt, verbaast me dat zeer.

De set is een mix van zowel meezingbare liedjes als Handmade Heaven, Enjoy Your Life en To Be Human, vlotte nummers als Hollywood en Primadonna en wat rustiger werk als I Am Not A Robot of I’m Not Hungry Anymore aan de piano uitgestrooid over het publiek. Kreten als “Marina, I love you” waren tussen de liedjes door schering en inslag. Volgens de zangeres was het publiek in Nederland opvallend expressief. Echt enthousiasme met langdurig applaus of geschreeuw om een toegift vind ik zelf wat tegenvallen vanavond. Het scherm achter het podium wordt gebruikt voor visuals of meedraaiende videoclips van bijvoorbeeld To Be Human en Orange Trees.

Froot blijft lekker dansbaar, de fans kennen Teen Idle helemaal uit hun hoofd> “I want to be a real fake” en gaan uit hun plaat bij Bubblegum Bitch. “I’m the girl you die for”. Blue, tot nu toe niet op een album uitgekomen, mag achter de piano uitgevoerd een extraatje heten.

Eenmaal teruggeroepen krijgen we nog End of the Earth en één van mijn populaire liedjes voor bij het hardlopen op 160 bpm, How to Be a Heartbreaker. En zo ben ik, waarschijnlijk zonder het eerst zelf te weten, al jaren fan van Marina’s muziek. Terug naar Sloterdijk in tram 19 filter ik de eerste foto’s, met diverse deuntjes in m’n hoofd spelend.