De veelzijdige Zwitserse zangeres Jaël die na van 1998-2013 de frontvrouw van Lunik geweest te zijn, haar eigen liedjes componeert, heb ik via de Duitse Schiller en de Canadese formatie Delerium leren kennen. Deze bands lenen dus wat graag haar stemgeluid, maar solo kan de 40-jarige Jaël Krebs op haar 2e album Nothing to Hide ook prima vooruit met teksten over een lach en een traan, kortom het ongepolijste leven (Done With Fake, Never Feel Alone Again, Falling Again en Hero of Neverland).
Akoestische arrangementen op gitaar en piano hebben de overhand, Luisterliedjes zoals Free as a Bird, vlotte popliedjes als Waiting for a Sign die aan Katie Herzig doen denken. Dat Jaëls stem op die van Leigh Nash (Sixpence None the Richer en ook één van de zangeressen voor Delerium liedjes) lijkt, verbaast niet, treffend is het wel in bijvoorbeeld Greatest Win. No Matter What is een duet met een voor mij onbekende Franstalige zanger. Mocht je Retro romaans goed genoeg zijn, kun je wellicht chocola maken van onderstaand interview. Het Engelstalige album is voor een groter publiek begrijpelijk. De bonus track, dubstep remix van Waiting for a Sign van de hand van hiphop artiest Typewriter is een lekker toetje.
