Voor vandaag heb ik een 41km route uit het Wandelnetwerk De Wolden bij elkaar geklikt op Wandelnet. Na weken Groningen verkend te hebben is het goed weer eens in het eigen Reestdal rond te stappen. De weersverwachting stelt dat het tot een uur of 10 droog is en daarna 50% kans op buien. De regenjas mag mee in de rugzak. Een lange broek en jas aan bij het wandelen is toch alweer maanden geleden, ik denk vroeg in april voor het laatst. Voor de rest zie ik het wel. Bij vertrek op de fiets naar café restaurant Poortman op Bloemberg acht kilometer verderop is het buiten mistig.
Relive ‘Ronde door het Reestdal en De Wolden’
Vanuit het buurtschap Bloemberg wandel ik eerst twee kilometer in alle rust over de klinkerweg terug naar Pieperij. Hmm, dan had ik daar ook de fiets kunnen parkeren. Maakt niet uit, ik moet toch rond en vier kilometer meer of minder fietsen drukt de pret niet. Over de Leiding naar Fort, waar enkel een hond uitgelaten wordt. De rest van de mensen ligt hier nog op één oor. De fotocamera heeft last van de hoge luchtvochtigheid, zo zie ik bij het maken van plaatjes.
Het buurtschap Fort is na 1850 ontstaan door veenontginning. In 1851-55 vermeld als Het Fort. In het dorpje staat het beeld ‘Vader en Zoon’ (1997), tegenwoordig Samenwerking genoemd als symbool voor het agrarische karakter en de saamhorigheid van de dorpssamenleving. Na de klinkers volgt het natte gras langs een perceel maïs diverse bomensingels, precies zoals ik me afgelopen zondagavond op de fiets had bedacht. 
Je komt wandelend toch echt op meer plekken dan fietsend. Rond vakantiehuis De Kleefegge liggen de appels voor het oprapen, her en der struiken vol rode bramen die nog wel wat nazomerzon kunnen gebruiken. Aan een bosrand ten zuiden van Veeningen rust ik kort. In Veeningen, een 20e eeuwse dorpskern dat wat zuidelijker ligt dan de in de 14e eeuw gestichte kern Oud Veeningen, is er al wat meer leven.
Mijn oog valt op een doos in de berm waar een courgette en een kaart ‘gratis meenemen’ in liggen. De kaart laat ik achter, de courgette komt vanavond in de carnavalssoep van pas. Na een gang langs de lintbebouwing langs de straat Veeningen en een stuk over onverharde paden over de es sta ik weer terug op Veeningen. 
Hé, dat is niet de bedoeling. De pijl die me rechtdoor wees, had naar rechts moeten wijzen.
Ik loop terug naar de Leiding, sluit daar weer op het wandelnetwerk aan, passeer de laatste gasten op camping De Drenthse Roos en kom langs een akkerrand uit bij de A28. Daar wijst een aan een lantaarnpaal bevestigde pijl vóór de Ossesluis me naar links. Goed, het jaagpad langs de zuidoever van de Hoogeveense Vaart dus. Per kilometer wordt duidelijker dat dit niet de bedoeling is geweest. 
Meer dan kniehoog gras, distels en dergelijke, zo nat, dat broeken, schoenen en sokken snel doorweekt zijn. En toch sporen in het gras van andere passanten. Ik ga niet terug, heb eerst m’n hoop gevestigd op een talud naar de Slenkenweg die Koekange over de Vaart en A28 met De Wijk verbindt. Helaas en dus moet ik verder naar Rogat met de mengvoederfabriek als ijkpunt. Vlak vóór de bedrijven aan de Industrieweg houdt het ‘pad’ op. Goed, dan schuin over een veld met onkruid naar een hek dat deze ‘wildernis’ van de bewoonde wereld scheidt. 
Over het hek geklommen achteromkijkend zie ik een bord, dat dit terrein gevaarlijk is en verboden toegang, aldus de provincie Drenthe.
De linkervoet houdt zich met al dat zwenken en de nattigheid op het jaagpad niet goed. Om er alsnog een 40km tocht van te maken is niet verstandig. Het routeontwerp had nog een lus door Koekange in petto, maar ja, dat ligt aan de andere kant van de Hoogeveense Vaart. Ik ga wel om De Wijk heen, langs de Reest. Eerst over het bedrijventerrein van Rogat, de snelweg onderdoor en doorstappen over de ventweg langs de Hessenweg. Op een wandelbankje op de grens van buurtschap De Schiphorst en landgoed Dickninge rust ik weer.
Het landgoed, Dickningepad door het bos en langs de Reest is – hoe vaak ik er ook inmiddels geweest ben – nog steeds mooi. Met enige regelmaat dreigt het te gaan regenen, maar blijft het bij een paar spetters. Deze weken is de biënnale Grensloos kunst verkennen in De Wijk en IJhorst. Op diverse plekken in het Reestdal zijn kunstwerken opgesteld. 
Ik zie Black Dog and Son van Moniek Westerman, een installatie aan de oever van de rivier, en 
Huis in een huis in een huis van Alphons ter Avest.
De smalle olifantenpaadjes over de rivierduinen en bospaden leiden naar de zanderige Haalweidigerweg die uitkomt op het fietspad langs de Commissieweg. Bij de Stapelerweg valt me een bord met titel Onbevattelijke aan de overzijde van de weg op. Even kijken. Het is een informatiepaneel over de hier verscholen liggende Muur tegen geweld, waar slachtoffers van geweld met een foto, paneel of wens worden herinnerd. ‘Gemis is slechts een woord, maar voor gemis ervaren zijn geen woorden’. Rusten aan de picknickbank gaat gepaard met contemplatie. Nog drie kilometer is het over het fietspad naar Bloemberg.
Zeker aan de oostzijde van De Wijk zou ik het wandelnetwerk op diverse punten aanpassen, hier is opvallend veel asfalt opgenomen. Voor nu vind ik het prima, vaste grond onder de voeten. En wat is het dan lekker de fiets via Oud Avereest naar Balkbrug te kunnen nemen, nog steeds droog!
