Bij de presentatie van De Strafkolonie in juni 2018 gaf schrijver Wil Schackmann aan, dat hij geen nieuwe boeken over de wederwaardigheden van bewoners van koloniën van de Maatschappij van Weldadigheid zou schrijven. Wel had het archiefonderzoek nog veel materiaal opgeleverd dat gebruikt kon worden in verhalen. Een oproep aan schrijvers en verbeelders om ermee aan de slag te gaan.
In Onzichtbare mensen: leven in de echo van de Ommerschans is deze uitdaging aangenomen. Het is een bijzondere verhalenbundel geworden over leven in armoede twee eeuwen geleden en nu. Fascinerend blijft in de geschiedenis van de Maatschappij, hoe en waarom aan lager wal raakten, of er kans op verheffing was en men kon ontsnappen aan de negatieve spiraal van bedelen, opgezonden worden naar Veenhuizen of De Ommerschans en vrijgelaten worden. Dezelfde vragen kun je stellen over mensen die in het Nederland van nu toch aan de zelfkant staan, een beroep moeten doen op sociale voorzieningen, Voedselbanken, schuldsanering, bewindvoerders, etc.
De mix van tot leven gebrachte bewoners van De Ommerschans, door gastschrijvers uitgewerkte interviews met armen van nu, gedichten, het ochtend- en avondlied van de kolonisten in de vroege 19e eeuw en foto’s van de aardappelzakken, limiethuis, kerk, Hoeve 4 tot een 272 pagina’s tellend geheel is geslaagd. Het is geen boek om in één lezing door te werken. De ellende en uitzichtloosheid spat ervoor te regelmatig van de bladzijden.
Zie ook het artikel in De Toren.
