Pronkjewailpad van Leek naar Groningen

Vorige week zaterdagmiddag eindigde ik op het Pronkjewailpad in het landgoed Nienoord bij Leek. Ik koers dus vanochtend opnieuw naar Leek, parkeer de auto ditmaal op het terrein aan De Tip, op steenworpafstand van bushalte Centrum Leek. Qua bereikbaarheid met de bus is Leek sowieso op het Pronkjewailpad een handige start of finishplek.

Relive ‘Pronkjewailpad Leek – Groningen’

Om negen uur start ik, wandel het informatiecentrum, glimlach om de ‘grijze golf’ die in alle rust geniet in het Zwemkasteel. Het familiepark is nog verlaten, op de schelpenpaden richting het Leekster Hoofddiep is het rustig. Het diep is hier de provinciegrens tussen Groningen en Drenthe. Aan de Groningse kant van het water ligt een gemaaid graspad in de luwte van de asfaltweg. Dat wandelt wel zo prettig. Wat verderop volg ik het jaagpad langs het Engelberterdiep, dat ook uitkomt in het Leekstermeer. Helaas is het meer of de omliggende natuur in de Onlanden niet opgenomen in het Pronkjewailpad. Na drie kwartier bereik ik het natuurkampeerterrein LettelbertDe stempel in de lessenaar bij de blokhut die als receptie dienstdoet, is snel gevonden. Ook hier is alles en iedereen nog in ruste. De route ken ik van twee eerdere wandelingen, de megwandeling om Roden in april 2016 en de eind december 2017 gemaakte ronde vanuit het Stadspark in Groningen. Hoewel ik zelf voor die wandeling de route ontworpen heb met afstandmeten.nl, is de gelijkenis met het Pronkjewailpad op het doorkruisen van de nieuwbouwwijk Gravenburg van Hoogkerk na tot in Het Roege Bos wel heel treffend vandaag.

Waar het Lettelberterdiep in een rechte lijn de snelweg A7 kruist, moet ik een eindje omlopen om ruim 2km het water aan mijn rechterhand houden, enkel gepasseerd door een UPS bestelwagen….die helaas niemand thuis treft halverwege de smalle weg. in Enumatil is thee- en koffieschenkerij Tante Til geopend, een stempelpost. Onder het wachten op een kan Groninger Waddenthee bekijk ik de landkaart van Nederland anno 1938 (blijft leuk) en herken ik het geborduurde ABC aan de wand (mijn moeder heeft in de jaren ’70 in Deventer er ook één vervaardigd). De thee is gloeiend heet (zoals dat hoort) en zo heb ik genoeg tijd een Waddenmagazine door te nemen en een collega te woord te staan (da’s lastig met slecht bereik binnen).

Het stuk door de ommelanden naar Den Horn is bekend, afwisselend een landweg en zigzaggend fietspad tussen de weilanden door. Bij de kerk aangekomen heb ik geluk. Een beheerder opent vlak voor me de deur. De ontwerper van het Pronkjewailpad stempel van deze kerk is Gerard Schaeffer die ook het logo van Zeeuws meisje ontwierp. Ik kijk eerst wat rond, waarna hij aanbiedt me uitleg te willen geven. En zo struinen we door de geschiedenis en architectuur van het voormalige Nederlands-Hervormde kerkgebouw. Geen orgel, wel een harmonium, kerkbanken die uit een onbekende andere kerk moeten komen vanwege de poortjes aan de muurzijde, het gastgebruik door de doopsgezinden die rond 1860 ook met een eigen godshuis bezig waren, de culturele activiteiten en restauratie nu al 40 jaar de Nederlands-Hervormde gemeente verhuisd is naar Hoogkerk en de jaarlijkse processie van een Russisch-Orthodoxe gemeenschap op 2e Pinksterdag vanuit deze kerk naar de begraafplaats in Lagemeeden ter gedachtenis aan de heilige geloofsmartelares Margaretha / Marina, van wie volgens de overlevering in de oude kapel bij de begraafplaats een stuk armbot als reliek werd bewaard. De beheerder raadt me aan zeker in Lagemeeden te gaan kijken, over de Kerkweg slechts 800m verderop.

In werkelijkheid ligt de begraafplaats ruim anderhalf kilometer verderop. Bij de processie in 2012 is een Russisch kruis geplaatst met – net als in de kerk in Den Horn – een informatiepaneel over het leven, de dood in 305 en verering van de jonge christin Margaretha uit Antiochië. Ik zou weer terug kunnen naar de Weesterweg, maar besluit de omweg te nemen over het fietspad naar De Poffert (over Groningse plaatsnamen gesproken!). Poldermolen De Zuidwendinger links, een zwart bikinitopje over een ‘levensgevaarlijk’ bordje aan een hoogspanningsmast rechts, je ziet wel wat onderweg 🙂 In het Hoendiep bij Vierverlaten ligt een paar mooie schepen, fotograferen dus. De industrie en huizen langs het water ogen minder aantrekkelijk, hetzelfde geldt aan het begin van de Aduarderdiepsterweg. Personeel van fabrieken luncht buiten en groet vriendelijk. Ik ga voorbij aan maar liefst 7.777 zonnepanelen, het grootste collectieve zonnepark van Groningen, voor en door bewoners. Na ruim 2,5km ben ik bij de Tichelwerkbrug over het Aduarderdiep, hoog tijd om weer even te rusten na 22km wandelen.

Door naar Leegkerk, waar ik weer geluk heb. Hier gaan twee beheerders voor me uit om de kerk te openen. Vanmiddag is hier een huwelijksvoltrekking, maar ik mag nog even binnen rondkijken en krijg uitleg over het gebruik van de kerk. Met twee nieuwe kwartetkwaarten van de Stichting Oude Groninger Kerken en een stempel kan ik verder om Gravenburg heen, door Het Roege Bos en De Held. Tot zover de ommelanden, welkom in de stadse bebouwing. Vanaf de Diamantlaan is het een gang langs scholen, meubelboulevard, stoepen, oversteken en uitkijken. Bij de Van Rijnstraat zie ik bij de bushalte een lijn 88 naar Leek via Oostwold aangekondigd. Ik vind het welletjes voor vandaag, er staat bijna 31km op de teller.

Tips voor Pronkjewailpad routeherziening

Voor de routebouwers tip ik Tuinindestad tot stempelpost te maken en dan de Johan van Zwedenlaan over de Jan Altinkbrug te vervolgen, direct linksaf te slaan langs de vloeivelden. Het Suikerterrein is tegenwoordig een bruisende herinrichting van voormalig industrieterrein. Welke Groninger herinnert zich de jaarlijkse bietencampagne met indringende geur in de nazomer en herfst niet? Hier moet toch minstens een stempelpost te creëren zijn. Via de Van Heemskerkstraat kan de ringweg N370 gepasseerd worden. Eendrachtskanaal over, langs de Aweg en dan ben je ook, en volgens mij heel wat avontuurlijker, bij het Noordelijk Scheepvaartmuseum, de volgende stempelpost.