Pronkjewailpad van Bad Nieuweschans naar Wedde

Het is vandaag schitterend wandelweer. Op de agenda staat de Pronkjewailpad etappe van Bad Nieuweschans naar Wedde tegen de Duitse grens aan. Voor de logistiek is het handig de auto bij het station Winschoten op de P+R achter te laten en met de Arriva Wiederline naar Bad Nieuweschans te reizen. Een kwartier lang uitkijken over enorme akkers vol graan en aardappelen. Dit is de Graanrepubliek Oldambt! Bij het gelijknamige etablissement in de LocLoods 1877 (alleen op zondag geopend) stempel ik even na kwart voor negen mijn eerste digitale stempel van de dag. Eind maart vertrok ik van hier met een groep voorlopers tijdens de opening van de zuidroute voor de etappe naar Midwolda de andere kant op. Afgezien van Wedde is de rest van de komende kilometers helemaal nieuw terrein voor me. Ik laat me verrassen.

Relive ‘Pronkjewailpad Bad Nieuweschans – Wedde’

Bad Nieuweschans was tijdens de Tweede Wereldoorlog de laatste halte in Nederland van treinen die vanaf Kamp Westerbork via Hooghalen en Groningen naar Duitse concentratiekampen reden. Een informatiepaneel en roestbruine paal herinnert aan deze geschiedenis. Tijdens de Tachtigjarige Oorlog was hier een schans opgeworpen tegen de bisschop van Münster, ‘Bommen Berend’. Informatieborden, kanonnen, en de stervormige wallen en gracht brengen dat verleden tot leven. Sinds 1985 is Bad Nieuweschans ook een kuuroord. En zo ze ik in de hal van wat nu Welness & Hotel Thermen Bad Nieuweschans heet een stempel op de kaart.

Het fietspad langs de Westerwoldse Aa (deze komt iets verderop uit in de Dollard) laat de bedrijvigheid en het geluid van motorverkeer snel achter me. Op de dijk langs de Aa en verder langs het Vereenigd- of BL Tijdenskanaal valt op hoe laag het water in het natuurgebied links van me ligt. Dan het Bos op Houwingaham. Ooit lag hier het dorp Houwingaham, dat door een overstroming van de Dollard onder een kleilaag verdween. In het tegen de Duitse grens aan liggende buurtschap Booneschans – inderdaad ook hier was ooit een schans, waarschijnlijk een veldschans of redoute – is de volgende stempelpost bij het ‘pas’ om 10 uur open gaande Rustpunt Beelden In de bocht (van de Hamdijk) met een 4000m2 grote tuin vol bloemen, oude fruitbomen en beelden. Na het jaagpad aan de andere kant van het kanaal volgt een autoluwe weg met ruim zicht op graanvelden en enkele boerderijen in het buurtschap Den Ham aan mijn linkerhand. Al stappend heb ik niet door dat ik al had moeten afslaan. 500m terug dan maar weer en een betonnen brug over en de rand van een akker volgen. Het is wel makkelijk foto’s maken voor de website en andere materialen van de Evangelische Gemeente De Graankorrel hier 🙂 Door de velden kom ik bij Oudeschans. Ook hier waren ‘woelingen’ tijdens de Tachtigjarige Oorlog. Een groot deel van de stervormige structuur is nog goed zichtbaar. Om de noordzijde en dan het dorpje zelf in. Hier is het nog vredig stil, alsog iedereen op vakantie is gegaan. Het Vestingmuseum en restaurant De Piekenier zijn pas ‘s middags open. Bij het museum kan ik alleen digitaal stempelen, bij het restaurant staat een emmer met stempel bij de entree. Ik zit even op een bankje voor wat rust, eten en drinken.

Langs de Oudeschanskerweg worden handmatig glasvezelkabels getrokken. Een bezienswaardigheid die te denken geeft zo met dit warme weer. Welkom in Bellingwolde, een typisch streekdorp in voormalige veengebied. Imposante voorhuizen bij grote boerderijen die bij de bouw eind 19e, begin 20e eeuw onderling streden om de schoonheidsprijs, zo lijkt het. Bij COA AZC De Grenshof midden in het dorp is het een levendige bedoeling. De locatie werd in 2017 gesloten, stond vervolgens op de nominatie heropend te worden. Fietsen op de klinkers en vriendelijk groeten gaat één van de bewoners in elk geval goed af in het voorbijgaan. Bij Museum Oude Wolden krijg ik niet alleen een stempel, maar ook een envelop met inhoud. Een paar schitterende ansichtkaarten en 20% korting op de toegang voor enkele personen. De vrijwilliger bij de kassa is een fervent wandelaar die alle mooie plekjes in de omgeving kent. Hij begrijpt dat het Routebureau Groningen voor het Pronkjewailpad keuzes heeft moeten maken, maar had zelf de route niet enkel langs de Hoofdweg gelegd. De Gaast met de akkervarkens moet ik zeker van gaan genieten. Goed, dat ga ik maar doen. Het vrijliggende voetpad langs de 4,5km lange Hoofdweg geeft wel zicht op de 15e eeuwse Magnuskerk met losse klokkentoren, (weer) een social sofa, plaatselijke ondernemers en veel meer fraaie huizen. Echt een dorp om nog eens terug te komen en verder te verkennen.

De dijk langs het Veendiep komt uit bij het natuurgebied De Gaast, waar letterlijk gescharreld wordt aan beide kanten van het fietspad door akkervarkens van een bedrijf uit Valthermond, dat deze moderne grondbewerkers inmiddels op 15 plekken in Oost- en Noord-Nederland heeft uitgezet. De wolven die in deze grensstreken rondtrekken houden ook van karbonade, zo had de man in het museum al gewaarschuwd. Opnieuw graanvelden en rechts de dijk die de loop van de Westerwoldse Aa volgt. De Nieuwedijk komt uit bij Molen De Weddermarke in het buurtschap Wedderbergen. Na een fietstunnel onder de N386 sta je op camping De Wetterbergen (‘de leukste camping van Groningen’). Bij de receptie krijg ik een stempel, de eerste van Wedde. Grappig om thuis te lezen, dat dit recreatiegebied al in de 19e eeuw als zodanig in gebruik was en zelfs per trein bereikbaar. Zwemmen in de grote recreatieplas wordt op borden afgeraden. Het is ook opvallend stil op het strand. Welgeteld één persoon is aan het zonnebaden en aan de overzijde van het water zie ik wat vissers. Het Kerkepad over een dijkje rond een kolk die in de volksmond De Jeudenkolke heet. Volgens de verhalen is een Joodse inwoner met zijn koets de kolk ingereden toen de paarden op hol waren geslagen.

Mijn linkervoet protesteert hevig op het graspad tussen de akkerbloemen langs de Westerwoldse Aa. Gek, normaliter zou ik heel blij zijn met zoveel onverharde paden onderweg, maar de ontsteking verandert nu mijn mening. In tegengestelde richting komt een stel wandelaars aan. Een man met Tocht om de Noord shirt, vrouw met smartphone in de hand. Elkaar succes wensen met ‘het pad’ dus. De laatste stempelpost van vandaag is echt een pronkjuweel: de burcht Wedde. Ik maak buiten wat foto’s en vind binnen een man die me aan een stempel wil helpen. Over tien minuten komt de bus naar Winschoten. Ik beloof de man dat ik bij de etappe vanuit Wedde de burcht rustig kom bekijken. Nu wandel ik terug naar de bushalte. Er is weer 29,5km gelogd. Twee jonge ouders met twee kleine kinderen heeft vanaf Bellingwolde gewandeld; zij doen het Pronkjewailpad in etappes van maximaal 15km, maar dan wel met kinderen en wandelwagen. Samen pakken we om 14.08u de bus naar Winschoten.