Concertverslag Switchfoot - Native Tongue Tour in De Melkweg, Amsterdam

Na de release van Native Tongue staat de Amerikaanse rockband Switchfoot bij de Native Tongue Tour door Europa na Polen en België afgelopen weekend maandagavond in De Melkweg in Amsterdam, dankzij inspanningen van Events4Christ, Seven FM en het poppodium. Voor mij een aantrekkelijk intermezzo tussen een dag werken in Amsterdam Zuidoost en eentje in Brussel. Ik verblijf op loopafstand van kantoor, metro en trein in het OZO hotel en meld .

Voorprogramma LionLion

Daags voor het concert werd de support act bekend gemaakt: de Duitse pop/rockband LionLion dat klinkt als een mix van Muse en Mutemath. De band met de tweelingbroers Michael (toetsen, zang) & Matthias Rückert (zang, gitaar), bassist David LaPlant en drummer André Bayer bracht in 2018 het debuutalbum The Atlas Idea uit en onlangs de single Oceans Rise, dat de opmaat voor het in de herfst te verschijnen Oceans Rise & Fall is. De bijbehorende videoclips zullen de beeldtaal van het honderdjarige Bauhaus gebruiken.

Klinkt de muziek op Spotify nog redelijk vlakjes, zo scherp en voelbaar staat de basgitaar en de drumkit afgesteld. Beseffend dat Switchfoot ‘so great’ is en zij zelf ‘still little’ en ze het een grote eer vinden bijna 15 jaar na in de rij gestaan te hebben voor de release van Stars – een klein stukje proberen ze zelf – ze als support act van Switchfoot. En dat gaat de jongens goed af. Het publiek is vanaf het eerste liedje verkocht. Niks geen rumoer, aanhoudende kletspartijen of eindeloos social media checken. LionLion is krachtig,

De surfende broers Jon (zang, gitaar) en Tim Foreman (bas) en hun vrienden Chad Butler (drums, geboren op de Jeugd met een Opdracht boten De Ark die vanaf halverwege de jaren ’70 achter het Centraal Station lagen en een springplank voor evangelisatie onder de hippies vormde. Zelf heb ik de locatie in de jaren ’80 als Steiger 14, het thuishonk van de punkband No Longer Music van David Pierce leren kennen ), Drew Shirley (gitaar) en Jerome Fontamillas (toetsen, gitaar, zang) volg ik al heel wat jaren ver voordat Jon Foreman op de EO Jongerendag door de hele Gelredome trekkend Love Alone is Worth the Fight zong tot grote onrust van de beveiliging en cameramensen. Het typeert hoe dicht de rockers bij de mensen willen zijn. Wat Jon betreft delen we awkwardness en beauty, en dus maakt het niet als we tweemaal schouder aan schouder met volslagen onbekenden staan te zwieren, letterlijk als opstapje dienen om de zanger tijdens – opnieuw – Love Alone is Worth the Fight zingend de railing rond het balkon van De Max-zaal helpen. High fives met piepjonge concertgangers, crowdsurfend terug naar het podium en even later in de set met de hele band in het midden van de zaal vastgelegd door tientallen smartphones akoestisch te schitteren.

Bam! Wat een energie met oudjes Oh! Gravity en Hello Hurricane. Tijdloos en minstens even mooi als de nieuwe nummers van Where The Light Shines Through en Native Tongue. De 20 jaar ervaring spreekt: Jon’s stem houdt het goed; band en publiek interacteren geweldig. Wie er uit Amsterdam komt? Bijna niemand. O, uit de ‘surrounding areas’ dan? Jazeker, zo ongeveer alle handen omhoog 😉 Bedachte setlist omgooien? Prima. Meegebrachte borden met opschriften lezen? Zeker. Weten hoe je ‘dankjewel’ zegt, blijven benadrukken welke rijke herinneringen de eerdere optredens in Amsterdam hebben opgeleverd. “Dat kan nog beter!” lijkt het gedeelde voornemen.

Edwin Poot tipt me in de pauze, dat Jon Foreman doorgaans na afloop van het concert naar buiten komt voor een after show aan de Amsterdamse grachten. Voor mijn linkervoet is een avond voormamelijk staan genoeg geweest. Als rond kwart over tien na de toegiften Twenty-Four en Dare You To Move een eind gekomen is aan een energierijk optreden, loop ik naar de tram met All I Need als oorwurm.