Vlot na de release van Everyone Afraid to be Forgotten (voorjaar 2018) presenteerde de Zweedse Ionnalee 31 mei 2019 de opvolger, Remember the Future. Eigenzinnige synth pop blijft de rode draad, wat mij betreft ditmaal wel toegankelijker, warmer gemixt door Johannes Berglund en een plezier om regelmatig naar te luisteren. Producers Claes Björklund (Jonna’s vorige artiestennaam iamamiwhoami, Azure Blue, Lasse Lindh en Tribleca) en Röyksopp (Jonna Lee was tijdens tours vocaliste) is voortreffelijk. Ik was al lekker gemaakt met de lead singles Open Sea (opener van het album) en Some Body allebei voorzien van een prikkelende videoclips. Het 24 mei verspreide titelnummer is ook een goede weergave van de dystopische en futuristische sfeertekeningen op de rest van het album. De robot op de albumhoes is een zelfgemaakt retro space-age symbol.
Of ziekte en ellende je nu overkomt (Jonna vreesde enkele jaren geleden zelf voor kanker), of dat je het zelf opzoekt: het maakt ons kwetsbaar. “I feel it now. Like the meds are wearing off.
Like it hasn’t stopped bleeding. And you’re taking the band-aids off (I feel it now). The secret’s out, the secret’s out. And it’s doing its boardwalk. Some sick and twisted beat.” (Wipe It Off). Matters met de Amerikaanse zangeres Zola Jesus is in mid-tempo een soort doodsengel op de hielen van Jonna: “The thin blue line bends across the fatal sky. Like my back for you. Crushed little fly, bend the light of hope. The end is nigh, rising is a changing time. Drops will hit the soil, our bells will chime. Feed my hungry jaws.”
Islander, een soundscape of intermezzo wordt halverwege figuurlijk ingehaald door een pulserende beat en baspartij met rustpauzes. Zangeres Jennie Abrahamson, met de al genoemde Johannes Berglund eigenaar van een opnamestudio in Stockholm, is te gast in Crystal. Race Against laat de beeps en bleeps in stereo je oren plezieren. Textueel is het minimalistisch. Onthoud Never find a place like home. Silence My Drum is gentle. Na het sferische Mysteries of Love, een cover van Angelo Badalamenti’s origineel, dat op de soundtrack van David Lynch’s dramafilm Blue Velvet uit 1986 staat. sluit i Keep eigenlijk wel heel lieflijk af met een ballad turned into pop song. Samenvattend zijn de steviger tracks in singles uitgebracht en de ballads en meer mysterieuze nummers voor de fijnproevers die het hele album (durven) beluisteren.
[bandcamp width=600 height=472 album=261641943 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 artwork=small]
