Het wisselvallige weer en gevoel in de linkervoet gooit de agenda dit Pinksterweekend elke dag om. Op de ochtend van mijn 49e verjaardag kies ik op basis van de weersverwachting (tot 14u droog, daarna regen en onweer) de kunstfietsroute Van Hier tot Ginder rond Okkenbroek te laten schieten, ook geen korte lussen vanuit Rouveen op het wandelnetwerk te doen als test of thuis te blijven zitten, maar de GPX van de Groene Wissel Enschede in OSMAnd te laden en met museumkaart voor het bezoek aan het Rijksmuseum Twenthe na de wandeling naar Twente te rijden. Naast de deur aan de Blijdensteinlaan kan ik gratis parkeren, dat wist ik nog van een vorig bezoek en ga om vijf over negen op stap, via de Bamshoevelaan naar de Lonnekerspoorlaan.
De nieuwbouw hier, voor liefhebbers van architectuur en stadsvernieuwing blijft het smullen, had de vuurwerkramp op 13 mei 2000 als aanleiding. 200 woningen in de voormalige arbeidersbuurt Roombeek werd door de explosies verwoest of brandde nadien af, 23 doden vielen er. Ik sta opnieuw even stil bij het monument. OSMAnd heeft vandaag grote moeite met het vasthouden van het GPS signaal en stuurt me alle kanten op, herberekent routes en houdt zo zichzelf en mij bezig. Kom op, ik ben hier om te wandelen. Ik volg het tracé van de opgeheven spoorlijn tussen Enschede-Oldenzaal en Lonneker. In het park wordt de Pinksterpretmarkt gehouden, waar tientallen kramen brocante en andere inventaris te koop hebben staan. Bij de Voortmansweg aangekomen verlaat ik de stad en loop in het buitengebied: bomensingels, akkers en rust. In de wijk Deppenbroek zie ik op diverse plekken openbare kunstwerken met toelichting: een piano die ‘s avonds verlicht wordt, een opstelling met 49 kubussen, met elkaar sprekende burgers voor het politiebureau, 2 gele handen die wijzen In Stilte en een naamloze raaf (Nomen Nescio).
Aan de noordzijde van de stad is de campus van de Universiteit Twente dichtbij. Studentikoze humor op straat (Boght), een hardlopende studente. Het ommetje richting de Brandemaatsweg stond niet in de route, maar loopt wel lekker, voor de tweede keer een stukje buitengebied. Verrassend is een smal pad langs rodondendrons achter bebouwing tussen de Schubertlaan en Bolhaarslaan door. Ik scheer langs het Vogelpark en kijk m’n ogen uit naar de rietgekapte woonhuizen aa de Bolhaarslaan. Voor de derde maal verlaat ik de stad even, nu over de Viermarkenweg en langs de Roombeek het Abraham Ledeboerpark in. Verderop aan de Slagmanweg en langs Het Roessingh herken ik de omgeving beter van eerdere wandelingen. Na het Park van Lochemsbleek kom ik het Gerrit Jan van Heekpark in. Eind januari was ik hier ook, nu alle bomen vol in het blad staan, is het veel aangenamer. Ik rust even op één van de vele wandelbankjes in dit voor recreatie van fabrieksarbeiders door Van Heek geschonken stadspark.
Opvallend is de voorgestelde route om het spoor te passeren, achter ITC – nu University of Twente – en Menzis langs, bij Twents de helling op langs het spoor en dan aan De Ruyterlaan de trap af, door de spoortunnel, naar de Parkweg. Welkom op[ de stadscampus van Hogeschool Saxion en het ROC van Twente. Ik wijk hier en ook verder in de binnenstad op diverse plekken af van de voorgestelde route om gebouwen en kunstwerken te fotograferen. Eigenlijk wel apart dat de Enschedese route uit de wandelgids Wandelen naar de Campus de Stadscampus niet meepakt, want er is genoeg te zien! In de winkelstraten is het al gezellig druk, zelf heb ik meer oog voor wat opvalt of net in een zijstraatje gebeurt. Van muurschilderingen aan de Windbrugstraat of die bij condoomshop ‘t Hofje, de galerieën aan de Richtersgang tot de in de voormalige Doopsgezinde Kerk aan de Stadsgravenstraat gevestigde brouwerij Stanislaus Brewskovitch.
Het centrum uit, het spoor over, volgt de nieuwbouw aan de Molenstraat, Visserijstraat en Willem Brakmanstraat. Dan weer zo’n vergeten stukje stad, tenzij je zwerver of alcoholist heet en in afzondering wilt zitten of bijpraten met lotgenoten: het Boerenkerkhof, dat is opengesteld tussen de Brakmanlaan en de Deurningerstraat. Mijn oog valt op het kunstwerk Zielendraagster van Helga Kock am Brink. Bij het laatste eind over de Lasonderstraat en Lasondersingel voel ik mijn linkervoet weer behoorlijk. De op te zoeken pijngrens ligt dus net als vrijdagavond bij zo’n 13km. Ik eet en drink even buiten op een bankje, voor ik na zes jaar weer het Rijksmuseum Twenthe instap.
De Naakte Waarheid en meer in Rijksmuseum Twenthe
Nog tot in het volgend weekend zijn in het Rijksmuseum Twenthe twee tijdelijke tentoonstellingen te zien: Ars Longa, Vita Brevis en De Naakte Waarheid. Eerst de tweeslachtigheid van de mens, worstelend met imperfectie, zondeval, lusten en lasten. Kunstwerken rond begeerte, controle en loslaten, het vrouwelijke tegenover het mannelijke willen benadrukken, sterfelijkheid en het verlangen naar een eeuwig leven. 
De spanningen zijn uitgedrukt in schilderijen, video’s, installaties, een veld met lavendelblaadjes, met waterpistolen bespoten muren en een mix van werken uit de eigen collectie en werken van elders.
De Naakte Waarheid belicht de grote levensvragen wie we zijn en hoe we in zes eeuwen kunst met naakt zijn omgegaan. De naakte mens als metafoor in een vierluik: Van hemel naar aarde, Ik denk dus ik ben, De wereld binnen bereik en de slotvraag En nu? Van de bekende PSP reclameposter Ontwapenend tot een met knoppen bedienbare mens die lokaal oplicht als je wilt weten waar de lever of het hart zit, een Fallen angel die verwoede pogingen doet niet in het water te vallen, maar omhoog te komen, beelden van de kruisiging van Christus, een lijkwade tot obscene (?) beelden van eigentijdse fotografen.
Na ruim een uur sta ik weer buiten, niet merkbaar gegrepen of behoorlijk onder de indruk. Wellicht was het beter geweest mèt muziek. Het museum heeft bij de tentoonstelling De Naakte Waarheid drie Spotify playlists gemaakt: classic, classic na 1950 en pop.
