Het album Portals van Fleurie intrigeerde me. De organisatie van een concert – zelfs op zondagavond – in Melkweg, Amsterdam kon ik in combinatie met de maandag werken in Brussel combineren. En dus reis ik op zondagmiddag al naar Amsterdam Zuid, drop m’n bagage in het Best Western Hotel Delphi in Oud-Zuid en ga na zeven uur met tram 5 door naar het Leidseplein. Hoe ‘upstairs’ kun je komen in Melkweg? Dat bleek in eerste aanleg nog niet genoeg. Om half acht startte in een zaal een toetsenist met pulserende beats en heftige melodielijnen het publiek in beweging te zetten. Rockers, Velvet Underground t-shirts, maar ook ‘brave burgers’ als ik. Ben ik wel in de goede zaal? De trap weer op, en de volgende instructies ‘upstairs’ gevolgd om zo wel bij het net gestarte voorprogramma van Fleurie te belanden.
Support act: Lløren
De 29-jarige Britse Lauren Bannon (artiestennaam Lløren) bereikte vorig seizoen de finale van The Voice UK om er een gedeelde derde plaats te bemachtigen met haar versie van Lean On van Major Lazer. Lauren is in 2017 met Bex Hannon-Hayes getrouwd, met wie ze al zeven jaar samen was. Ze is niet meer in de mood om liedjes te schrijven over verliefdheid en gebroken relaties. Ze zoekt het vooral in empowerment van (jonge) vrouwen, desnoods in de liefde voor en met Star Wars helden (Empire). Ze is voor de vierde maal in Amsterdam, vind ons en de stad helemaal geweldig en komt in de herfst hier zelfs vakantie vieren.
Een Mac met achtergrond tracks en een Nord stage piano als begeleiding, zodat de combinatie met haar dijk van een stem alsnog klinkt alsof een volledige band is meegekomen. Dat was anders ook wel dringen geweest op het kleine podium. Zelden maak ik zo’n enthousiast publiek mee met een voorprogramma. Hoewel het debuutalbum The Start al eind februari had moeten uitkomen en de release nu ‘in the not so distant future’ is gepland, pakt het gemengde publiek (van meegekomen vrienden, tieners tot mannen op leeftijd die pal vooraan het podium het hele concert vastleggen op hun smartphone of fotocamera.
Zelf ken ik alleen de single Into the Fire, maar vind de rest ook prima. Nogmaals: wat een stem!
Fleurie
Fleurie heeft een drummer meegenomen die live echt power inbrengt op de deels akoestische, deels elektronische kit, de tracks instart en meedeint op de dromerige muziek van de Amerikaanse. Fleurie kan in haar levensonderhoud voorzien dankzij een contract in Nashville om muziek voor film- en tv-series te maken. Portals is haar eerste ‘me album’, geheel naar eigen inzicht gevuld met soms folk, dan weer synth pop of regelrechte dansnummers. Dansen doet het publiek niet, woordelijk meezingen als tienermeisje wel. It Hurts Like Hell lijkt een gedeeld ongenoegen.
Fleurie wisselt van keyboards, kan ook op akoestisch gitaar overweg. Ze heeft de belichting wat tegen, grote schaduwen vallen op haar wat hoekige gelaat, en op onverwachte momenten wordt het donker on stage. Ik heb Fleurie bij de albumrecensie vergeleken met zoewel Imogen Heap (vocoder gebruik bij ingetogen synth-based tracks) als Leigh Nash (solo, zangeres van Sixpence None The Richer, maar ook te horen bij Fauxliage en Delerium). Met name de gelijkenis met Nash dringt zich vanavond herhaaldelijk op, en dat is een compliment.
Het hele Portals album komt voorbijzetten. Extra zijn wat Love and War (2016) liedjes en een gevoelige, down-tempo versie van Wake Me Up van de vorig jaar overleden Avicii. Enthousiast roepen om toegiften zit er niet in. Direct na het laatste nummer en het zwaaien richting kleedkamer gaat de achtergrondmuziek en de spreekwoordelijke TL-verlichting aan. Voordeel van een vroeg begonnen zondagavondconcert is dat ik om 22u weer buiten sta en met oog op een 6 uur ‘wake me up’ alarm op tijd naar bed kan.
Related Posts
