Concertverslag Let's Eat Grandma en Chvrches in Tivoli Vredenburg Utrecht

Via Spotify ben ik maanden geleden getipt over het concert van CHVRCHES in Tivoli Vredenburg, Utrecht op zaterdagavond 3 november 2018. Vroeg een kaartje kopen loonde, want het optreden van de Schotse band in de Ronda zaal is helemaal uitverkocht. Ik moet vroeg naar Utrecht, het voorprogramma begint al om 19.30u. Voor synth pop liefhebbers is het kiezen dit weekend, vrijdagavond was The Human League te gast, zondagavond Superorganism. Als ik het P+R kaartje op De Uithof aan het betalen ben, rijdt bus 28 net weg. Jammer, een kwartier in de winterse kou wachten is nooit plezierig. De gang langs de ticketcontrole, garderobe, toilet en bar voor een cola gaat wel snel. Als ik in het midden van de zaal een plek gevonden heb, stopt de DJ zijn tour de jaren ’80 plaatjes, gaan de lichten uit en het voorprogramma van start.

Voorprogramma: Let’s Eat Grandma

Het Britse electropop duo Let’s Eat Grandma bestaat uit Jenny Hollingworth en Rosa Walton. Ze zijn nog maar 19 jaar oud, spelen al sinds de kleuterschool samen en maken muziek sinds hun 13e. Twee jaar geleden brachten ze het debuutalbum I, Gemini uit, dit jaar gevolgd door I’m All Ears. Bijgestaan door een vrouw op drums, brengen ze in vlot teampo hun liedjes als Whitewater, Hot Pink en I Will Be Waiting ten gehore, zonder zelfs maar eenmaal hun bandnaam te noemen.

Kinderlijke stemmen – het is alsof ik de jonge Lights hoor zingen -, knap geprogrammeerde synth partijen aangevuld met live toetsenspel op hun Novation stations, maar even makkelijk op gitaar of saxofoon. De meiden wanen zich klappend op het schoolplein, gaan een paar maal languit liggend spelen en zingen, springen en dansen over het hele podium, lopen het publiek in, zingen hun coupletten door elkaar of juist helemaal synchoon. En toch, navertellen waar de zichzelf bloedserieus nemende meisjes het over hadden, kan ik niet. Ik heb me kostelijk vermaakt om het tweetal, en dat roep ik niet bij elke support act.

Chvrches: vijf jaar later

Halverwege de setlist bedankt de net 31-jarige Lauren Mayberry Let’s Eat Grandma voor hun eerste optreden met Chvrches op de tour. “Wat zijn ze jong!”. Hoe snel kan de tijd gaan, zo beseft ook Martin Doherty bij de twee liedjes God’s Plan en Under the Tide die hij als lead zanger mag brengen. In de vijf jaar na de release van The Bones of What You Believe is er zoveel gebeurd! Van de spreekwoordelijke garage in Glasgow tot continu tourend over de wereld. In oktober 2013 zag ik ze voor de eerste maal live in de Melkweg, Amsterdam, twee jaar later opnieuw in de hoofdstad. Bij dit derde concert zijn de lichtgevende kruisen vertrokken, wil Lauren het liefst op een symmetrisch geplakt roze kruis op haar kruk zitten om associaties met het christelijke kruis of juist het omgekeerde kruis van satanisten te vermijden en als rustpunt in het concert Really Gone te zingen.

Iain Cook mag zich primair op zijn podium tussen de toetsenborden begegeven, hoewel hij enkele malen met basigitaar toch een paar meter verder komt. Lauren benut het hele podium en ook Martin Doherty neemt de gelegenheid de volle zaal in hoeken te bekijken. De pulserende beats en erg hard afgestelde synth partijn (lang niet allemaal live gespeeld), aangevuld met Jonny Scott op drums en elektronische percussie brengen het publiek in extase op bijvoorbeeld Bury It, We Sink, Graves, Deliverance, Forever, Science/Visions en Clearest Blue. Je zou haast vergeten, dat er ook wat mildere nummers als Graffiti en Leave a Trace tussen zaten.

Deze avond moet ik mijn best doen de bandleden goed te zien en te kunnen fotograferen. Vóór me een zeer bewegelijke jongeman die meer dan een half hoofd groter is. Aha, dat ervaart degene die achter mij staat dus…

Zonder toegift komt Chvrches niet weg uit Ronda. The Mother We Share en Never Say Die krijgen we nog voorgeschoteld, daarna is het kwartet alsnog snel verdwenen achter de coulissen.