De kans om drie dagen achter elkaar een PRINCE2 Practitioner training namens Capgemini Academy voor het European Insurance and Occupational Pensions Agency (EIOPA) in Frankfurt am Main te geven, heb ik met beide handen aangegerepen. EIOPA is één van de toezichtshouders op de Europese financiële sector. Frankfurt kende ik tot nu toe alleen van overstaps op de internationale luchthaven in 2008 van en naar Hyderabad, India en als regio waar halverwege de terugweg uit Italië of Kroatië een Gasthof of goedkoop hotel gezocht moest worden.
Maandag 22 oktober
Ik vertrek anderhalf uur eerder dan normaal uit Brussel, waar ik de werkweek begonnen ben. Samen met de rit van Ommen via Zwolle en Schiphol naar Brussel-Zuid pak ik met de ICE directe route naar Frankfurt dus de nodige treinkilometers en reistijd. Voor onderweg heb ik e-books en wat Netflix films downloads. In België gaat het net als op het Thalys traject Antwerpen – Brussel van Brussel naar Aken niet snel. 
Wel mooi zijn de uitzichten in de Ardennen tussen de heuvels, met kronkelende rivieren, dorpen en steden. Op het station Luik maak ik wat foto’s vanuit de trein.
Aandachtig naar Alive (1993) aan het kijken, valt me bij aankomst in Keulen wel op, dat zo ongeveer iedereen om me heen is opgestaan. Aha, de trein gaat niet verder. De vertraging is met ruim een half uur te groot geworden. Een gezin naast me weet wel waar de aansluitende trein richting Frankfurt vertrekt. Op naar spoor 6. De ICE naar Frankfurt luchthaven is zo goed als leeg. Ik plof ergens neer en bekijk de slotscènes van Alive. Om 19.55u ben ik op het station. De eerstvolgende trein van 20.02 richting Nürnberg is ook uitgevallen. Het wordt een vervangende trein om 20.12u naar Frankfurt Hauptbahnhof. Al met al ruim een uur vertraging. Routineus zoek ik bij NS Internationaal vast de mogelijkheden uit voor compensatie bij vertraging. 25% van de ticketprijs voor een enkele reis, en dat is toch €25.
Ik fotografeer de hoofdingang van het station, zie dat ik als ik me donderdagavond op de terugweg echt verveel nog de World Press Photos kan bekjken in de hal en loop Am Hauptbahnhof over de Kaiserstrasse in, waar het mk hotel op een honderd meter rechts staat tussen de restaurants en cafés. Ik mag in het Duits en Engels inchecken. Dat gaat vlot. Op de kamer laad ik m’n spullen uit, kleed me om en ga buiten een blokje om. 
Een selfie bij de Eurotower, jarenlang de zetel van de Europese Centrale Bank, het witte hokjes-kunstwerk verderop aan de Willy Brandt Platz. Ik weersta de verleiding van de worstenverkoper Taunus 25. Waar de Kaiserstrasse nog vol restaurants is, draait de Taunusstrasse om nachtclubs, casino’s en andere gelegenheden waar je onder de 18 niet naar binnen mag. Niet mijn tijdverdrijf. Op de kamer kijk ik naar het Duitse journaal en ga slapen.
Dinsdag 23 oktober
Gewoontegetrouw ben ik om zes uur wakker, maar blijf liggen tot half zeven. Ontbijt is standaard, maar niet(s) om over te klagen. Ik zorg dat ik op tijd bij de Westhafen Tower ben. De receptie herkent soepel mijn Nederlandse naam en ik mag met de snellift naar de 26e etage. 
Het uitzicht over de stad aan de Main is fantastisch, ook op een grijze dag als vandaag. Wel koffie en thee met koekjes, maar de catering serveert geen lunch. Okay, dan ga ik rond half één naar buiten. Om direct bij Osteria aan de overkant naar binnen te gaan, vind ik nu te gemakkelijk. Na een ochtend lesgeven is wat beweging lekker. Ik loop een eind en zie op de kruising van de Gutleutstrasse en Hardenbergstrasse (vrij vertaald: goede mensen wonen in de gemeente Hardenberg) een Bäckerei / bistro. Prima, ze verkopen bijvoorbeeld belegde broodjes kaas en drinken. Lunch ook weer geregeld.
Na de middag getraind te hebben blik ik na half zes terug op de Westhafen Tower in de avondschemering. Snel naar het hotel om m’n rugzak te droppen en de stad in te gaan voor een wandeling. De weersverwachting voor morgen is wat regen, dus ga ik nu door het centrum in plaats van de Main Tower te bezoeken. Via de Willy Brandt Platz naar de Kaiserplatz en Rossmarkt. Als ik in de verte een toren zie, loop ik er als naar een magneet aangetrokken naartoe. 
Het is de Eschenheimer Tor. Vandaar buig ik rechtsom richting de Domtoren. De Dom zelf is in restauratie. Er tegenover staat het stadhuis en Goldene Waage. Ik doorkruis de Schirn Kunsthalle. Op de Römerberg, het oudste stukje van wat nu Frankfurt heet, bekijk ik de Nikolaikirche van binnen. Aan de overkant van het plein is zowaar nog een souvenirwinkel open en koop ik wat voor het thuisfront.
Ik loop naar en over de Eiserner Steg, een stalen voetgangersbrug over de Main met de onvermijdelijke hangsloten en toeristen met selfie sticks. 
Het uitzicht hier en aan de Schaumankai op de skyline van Frankfurt over het rivierwater is mooi!
Voor het avondeten stap ik na een toilet- en souvenirafgifte in de hotelkamer bij Kim’s Pho restaurant naar binnen. Chinese tomatensoep, gebraden noodles met vlees en garnalen mix en een Line squash als verfrissende drank.
woensdag 24 oktober
Als ik ‘s morgens om half zeven opsta, zie ik buiten mensen met paraplu’s lopen. Het is gaan miezeren. Als ik na het ontbijt en wat werken op afstand voor ING zelf het hotel verlaat naar m’n werk voor vandaag, miezert het nog steeds, maar niet hinderlijk. De paraplu kan tot aan de Westhafen Tower in de rugzak blijven. We zijn van meeting room op de 26e etage gewisseld, een iets ander perspectief op de groep en de buitenlucht. Voor de tweede keer is de Duitse cursiste wel op tijd en komt de rest van de international groep zonder excuses gerust tien tot vijftien minuten later aanzetten. Cultuur… 
Tussen de middag lunch ik bij Zum Deutschen Michel tegenover de Gutleutkaserne. Schnitzel Wiener Art met soep en cola voor €7,30. Als ik het de groep vertel, zijn ze verbaasd dat er een Duits restaurant in de buurt zit en wordt spontaan de locatie van een volgend teamuitje bekend. Moet ik ze dan als gast die voor de eerste maal in Frankfurt is vertellen….
Na de training kleed ik me in het hotel om en vertrek direct voor een stevige wandeling via het Hauptbahnhof en de Westend Tower. Het gebouw is ook bekend onder de naam Kronenhochhaus, “de wolkenkrabber met de kroon”. Met een hoogte van 208 meter is, het het op twee na hoogste gebouw van Frankfurt. De toren telt 53 verdiepingen en is in eigendom van DZ Bank. Ik maak wat foto’s en loop door woonwijken door naar de Messeterrein, waar ook diverse wolkenkrabbers zoals de 200 meter hoge Turm 185 en de 257 meter hoge Messeturm (het potlood) staan te pronken. Langs de Bockenheimer Landstrasse naar de Alter Oper en vandaar naar het Altes Rathaus in het oude stadscentrum. 
Ik laat het museumbezoek schieten, maar loop naar de Main tower in de Neuer Mainzerstrasse. De 200 meter hoge wolkenkrabber met een panoramadek is deze laatste week van de zomertijd ‘s avonds tot elf uur open, daarna tot zeven uur. Met een aantal andere toeristen ga ik rond zeven uur de snellift in, 45 seconden later stap ik uit op de 53e etage. 
Dan een andere lift naar de 54e (ja, de trap kan ook) en nog een trap naar de 55e voor het fantastische uitzicht over de verlichte stad in het donker. Het is een ticket van €7,50 waard!
Eenmaal weer beneden, wandel ik naar Montana Pizzeria in de Weserstrasse. Je bestelt er je pizza en drinken, ploft ergens neer met een draadloze pieper. Als die begint te joelen, dan haal je je steenovenpizza kant en klaar op. Ik laat me de Diavulo pizza en een groot glas bier goed smaken. Dan is het na acht uur weer mooi geweest voor vandaag.
donderdag 25 oktober
Het is weer grijs als de ochtendschemer verdwijnt. Op de Kaiserstrasse pakken marktlui hun koopwaar uit. Voor de laatste keer ontbijt ik, werk de zakelijke brievenbussen leeg en check uit bij het mk hotel. Bij de receptie beneden in de Westhafen Tower herkennen ze me intussen. De op de balie gratis mee te nemen Frankfurter Algemeine Zeitung neem ik mee. Leuk om zelf te lezen en om Henriëtte eens een echte Duitse krant van dichtbij te zien.
Roman, één van de cursisten geeft me tips over de Limes hier, een museum met dinosaurus resten dichtbij de Messe. Na het ochtendprogramma ga ik lunchen bij Ristorante da Michele, de Italiaanse broer van het Duitse restaurant waar ik gisteren aan de Gutleutstrasse heb gegeten. De kelder somt keurig de dagmenu’s op, maar ik kies voor de penne arrabiata, lekker scherp met veel Chili peppers. Als ik even niet uit mijn Duitse woordenschat kan putten, vraagt de uitbater waar ik vandaan kom. blijkt hij een neef in Leiden te hebben en zelf ook een mondje Nederlands te spreken.
Tegen vier uur ‘s middags ben ik klaar met de training. De groep is me en Capgemini dankbaar. wie weet volgend jaar weer een training. Had ik geweten dat Capgemini collega en analyst op de FATCA implementatie bij NN in 2012 Somaditya in Frankfurt was, hadden we natuurlijk afgesproken. Nu informeert hij ‘s middags via LinkedIn hoe het gaat en of ik inderdaad in de stad ben.
Ik pak m’n spullen, wandel naar het hoofdstation en koop bij bakker Eifler een roombrood en broodje kaas, salami. Diverse internationale treinen en verbindingen naar de luchthaven zijn uitgevallen. IK neem de eerste trein naar luchthaven om 16.58u van 20, een regionale trein, waar al snel andere reizigers met koffers bijkomen. 
De regionale trein komt aan op de luchthaven op het Regionalbahnhof. Dat betekent een tippel door de terminalgebouwen naar het Fernbahnhof, dat tegen de A3 ligt. Grappig hoe je op heen- en terugweg van een vakantie bijvoorbeeld Italië of Kroatië aan de andere kant van de glazen wand rijdt. De ICE van 18.09 naar Arnhem zit overvol, Veel mensen die ondanks gereserveerde plaatsen zijn gaan zitten en met moeite voor je opstaan. Stops in Keulen en Oberhausen, daarna even stilstaan. Ik bekijk intussen achter elkaar Pedal the world (2015) over Felix die een jaar lang op de fiets de wereld verkent en Karl Meltzer: Made to be broken, waarin Karl in de zomer van 2016 het snelheidsrecord om de gehele Apalachian Trail (3500km) af te leggen wil verbreken en daarin – geholpen door een fantastisch team van vrienden en familie – slaagt. Bij Emmerich am Rhein staan we 20 minuten stil, waarna de reis naar Arnhem verdergaat.
Het vervolg van de reis gaat soepel. Een groep tienerjongens heeft de slappe lach en kan zich natuurlijk niet koest houden in de stiltecoupé. Ik lees intussen Travel as Transformation: Conquer the Limits of Culture to Discover Your Own Identity uit en begin in Brand Identity Breakthrough.
