Rovinj wordt het Montmartre van Istrië genoemd. Altijd leuk om bij de kinderen te checken wat er aan algemene ontwikkeling beschikbaar is. Op onze voettocht door hartje Parijs tijdens de vorige zomervakantie hebben we de beklimming van Montmartre en een bezichtiging van de Sacre Coeur niet gedaan. Eerstehands ervaring hebben zij niet. Mentale connectie tussen de heuvel en de kerk is er, dat het een kunstenaarswijk is niet.
Rovinj, of Rovigno in het Italiaans, alle straatnamen en komborden zijn in Istrië naast het Kroatisch ook in het Italiaans beschikbaar is een in 129 voor Christus als Romeinse kolonie Ruginium gesticht. Na de Byzantijnen en Franken kwamen de Venetiërs. Wat nu de oude binnenstad is, lag tot in de 18e eeuw als eiland voor de kust. Een permanente verbinding met het vasteland werd gelegd, en zo kon de stad zich verder uitbreiden. Voor onze verkenning van Rovinj houden we komend vanuit het noordoosten de route naar centrum-noord aan en zetten de auto op één van de grote parkeerplaatsen net buiten de binnenstad neer.
De unieke plek van Rovinj zorgt voor de Adriatische Zee aan drie kanten van de stad. We lopen langs het waterfront langs vissersboten, een semi submarine (eufemisme voor een in de vorm van een mini-onderzeeër vormgegeven, roodgespoten vaartuig met grote ramen onder het wateroppervlak. Voor 90 Kuna kunnen volwassenen zich drie kwartier lang een beeld vormen van wat er onder water krioelt. Het zeewater is er helder genoeg. Vóór de stadsmuur is een markt met souvenirkramen als tourist trap. Vaders op wacht, vrouwelijke gezinsleden struinend tussen de sieraden, magneetjes, zonnebrillen, flessen olijfolie en truffels.
Vanaf de noordzijde lopen de straten omhoog naar de top waar de Eufemiadomkerk (1736) staat. De uitzichten op de Adriatische Zee benutten we net als ieder ander voor het maken van foto’s. De dom is gratis toegankelijk, voor de beklimming van de klokkentoren moet je wel betalen in ruil voor schitterende panorama’s over stad en zee. 
Eens te meer valt op hoe verschillend, soberder, de Istrische rooms-katholieke kerken zijn vergeleken met willekeurige godshuizen in hartje Rome die ik in april heb gezien.
Aan de andere kant van de kerk lopen we zigzaggend naar beneden. Inderdaad is het aantal galerieën, ‘hand-made’ borden en verkopers van sieraden, schilderijen en kleding overweldigend en leuk om te bekijken. In de huizen wordt ook gewoon geleefd. De was hangt buiten en moeders corrigeren hun blèrende kinderen waar we bij staan. We komen uit op het Titoplein aan de jachthaven. Aan de overzijde van de baai wordt een enorm terrasvormig hotel tegen de heuvels gebouwd. Op het Titoplein is een fontein waar je (drink)water kunt tappen. Een stel andere Nederlanders neemt de gelegenheid om elkaar helemaal nat te spetteren en gierend van de lach als miss & mister wet t-shirt verder te lopen.
Naast het 17e eeuwse raadhuis en de Balbi-boog is de de roodgekleurde Venetiaanse klokkentoren in renaissance stijl is een andere bezienswaardigheid op het plein, dat omgeven wordt door bontgekleurde huizen, tegenwoordig vooral restaurants. 
We lopen langs het water verder, pleziervaartuigen en uitzicht op de heuvel met kerk rechts en terrassen links. 
Aan de rand van het stadscentrum houden we links aan, zien nog een traditioneel Istrische stenen hut en beide dochters zien hun (onuitgesproken) wens nog eens een Lush hand-made cosmetics shop tijdens de vakantie tegen te komen, vervuld. Eén van de verkoopsters spreekt hen in keurig Engels aan, is verbaasd dat ze Lush kennen (ja, als wereldreizigers hebben ze de concept-winkel in Liverpool, Rome en Amsterdam al bezocht en zeepproducten gekocht).
Uit de vele ijssalons zoeken we er één die per bol niet 12, maar 10 Kuna rekent en proberen weer eens wat nieuwe smaken uit. Moet ook gebeuren bij 34 graden Celcius. We lopen nog wat straten door, geven onze ogen goed de kost en wandelen terug naar het parkeerterrein. Rovinj is een zeker een bezoek waard!
