Wandelen door de Maasdelta van Carnisselande naar Vlaardingen

Een rondje Rotterdam is er niet eentje die je binnen de 40km voltooit. Neem je de hele haven van Rotterdam mee? Ik verdeel de omgang in etappes en neem ook zoveel mogelijk van de natuuur rond de havenstad mee. Het water in de Maasdelta is overal, industrie, recreatiegebiden voor de inwoners èn verrassende natuur ook. In augustus 2017 wandelde ik van Rotterdam Alexander langs het oosten (Nieuwerkerk, Krimpen aan de Lek, Kinderdijk, Alblasserdam, Hendrik-Ido-Ambacht naar Barendrecht-Carnisselande. Vandaag gebruik ik de NS sezoensretour voor de heenreis naar Rotterdam Centraal. Daar pak ik de tram 25 naar Carnisselande om verder naar het westen te gaan. Ik heb een routeontwerp mee die me aan de zuidkant van de Oude Maas langs Heinenoord, Oud-Beijerland, Spijkenisse en Brielle naar Rozenburg gaat brengen, maar al in de tram naar het eindpunt Waterkant bedenk ik me, dat de 2e Heinenoordtunnel op zich wel apart is om doorheen te lopen, maar ik net zo goed het LAW 6 Grote Rivierenpad aan de noordelijke oever van de Oude Maas kan blijven volgen.

Relive ‘Van Carnisse naar Vlaardingen’

De Vinex wijk uit beklim ik eerst de Jan Gerritseheuvel. Je hebt op deze met zand uit de Gaatkens plas aangelegde heuvel een mooi uitzicht over de omgeving. Helaas is de holle spiegel van het kunstwerk Sky, Moon, Mirror, Environment uit 2006 beklad met graffiti. Mooi worden foto’s er niet van, hoewel ook op de in augustus 2017 gemaakte foto andermans handschrift te zien is. Ik negeer de als een lens sluiter aangelegde paden op de flanken en ga in een rechte streep naar beneden en steek het park Carnisse Grienden in. De Oude Maas tussen het eiland van Dordt en de Nieuwe Maas bij Maassluis kent als enige zoetwaterrivier van ons land nog getijdewerking. De grienden bestaan uit deels verwilderde, deels gecultiveerde grond langs de rivier in de gemeenten Albrandswaard en Barendrecht. De vele knotwilgen staan bij vloed bijna geheel onder water, wat voor de wandelaars op de smalle wandelpaden tussen de bomen door een zeldzaam schouwspel oplevert. De griendcultuur in de Carnisse Grienden wordt wegens bezuinigingen niet meer driejaarlijks geknot, in de verderop gelegen Rhoonse Grienden nog wel. Zeker nu in de zomer bieden de aan weerszijden uitgelopen bomen aangenaam schaduw en mooie doorkijkjes. De vogels fluiten en er zijn veel zeldzame planten in dit bijzondere moerasachtige gebied. Dat ik later op de ochtend in de Rhoonse Grienden stellen met verrekijker van de fiets zie afstappen, verwondert me niet.
Bij de Veerweg – inderdaad die is weg – kom ik bij een stuk modern cultuurlandschap, de golfbaan Rhoonse Polder (“Rotterdam lijkt ineens oneindig ver weg!”). Niet lang hoef ik over het asfalt van de Portlandse Zeedijk, maar voert een fiets- en wandelpad tussen de verrichtingen van golfers op het course door.
Het volgende natuurgebied het Klein Profijt, dat ook aan de zuidoever van de rivier een naamgenoot kent. Ik denk er doorheen te kunnen steken, maar het wordt een rondwandeling van 2 kilometer. Dat is geen straf in dit voormalige zoetwatervisgebied, waar boszalmvissers vroeger met moeite het hoofd boven water hielden. De zalmtrekkerij bracht hier maar weinig op (een klein profijt). Het geluid van een grastrimmer overstemt dat van vogels. Voormalig dichter des vaderlands Driek van Wissen, een Groninger overigens die ik vooral kende van de sketches en commentaren in het TROS tv-programma Binnenlandse zaken, schreef in 2005 over de mens die zijn plek ten opzichte van de natuur moet kennen. De groene bordjes in het terrein geven stof tot nadenken. Terug op de Zegenpoldersdijk sla ik vrij snel linksaf de Rhoonse Grienden in, laat de rood-witte LAW markering die een wat verderop gelegen pad langs het Kooigat volgt liggen en neem het eerste knotwilgen-pad door het gebied. De takken hangen laag, ik mag regelmatig bukken, ook goed voor de andere spieren dan alleen in m’n benen. De natuur uit, de cultuur van Poortugaal in rond een jachthaven, restaurant Abel, de putch & putt, laarzenpaden, ijssalon, klimbos en een uitzichtpunt op de Oude Maas. Na 11km wandelen pak ik een bank om even uit te rusten.
Geef mij maar snel weer een natuurlijk pad langs de rivier. Een stuk door een weiland waar schapen onder de bomen in de schaduw blaten en geulen die je laten geloven op een heel andere plek op aarde te zijn. Om de Albrandswaardse haven heen en weer door op gepaste afstand van de rivier op een fietspad langs de dijk. Erachter ligt Hoogvliet. Pas in het zicht van de Spijkenisserbrug worden wat appartementencomplexen zichtbaar. Voor de rest ligt de plaats buiten mijn zicht. Aan de overzijde van het water ook woontorens met uitzicht op de rivier. In de Visserijgriend loop ik wat te ver door. Een geul dwingt me terug te lopen en het fietspad te volgen. Een meanderend vlonderpad maakt het ongemak direct goed. De stenen oeverdam is hier sinds 2008 weggehaald en het griend weer toegang gegeven tot de getijdenwerking van de rivier, zo’n 1,60m hoogteverschil. Wilgenvloedbos, kreken en riet zijn onder dagelijks invloed van eb en vloed en brengen karakteristieke planten en dieren terug.

De Spijkenisserbrug kan in delen omhoog om scheepvaart door te laten. Hoewel geen hoogliggend schip in aantocht is, gaan toch de bellen af, als ik met een andere wandelaar halverwege ben. Welk deel zou worden opgetild? De brugwachter maant me vanaf zijn kamer verder te lopen. Aha, het deel achter me dus. Ik ben al op de grasdijk aan de andere kant van de Oude Maas als het brugdeel echt in beweging komt. Best lastig voor doorgaand verkeer als zo regelmatig de Groene Kruisweg is afgesloten. Op de hoek van Plaatweg en sportcomplex Delta check ik OSMAnd weer eens en besluit de Brielse Maasdijk te volgen, Dit is een landtong met stevige dijk met aan de rechterhand het Hartelkanaal dat de Oude Maas met het Beerkanaal op de Maasvlakte verbindt en dus in verbinding met de Noordzee staat. Aan de linkerhand het Zoetwatertoevoerkanaal dat tussen de Inlaatsluit Spijkenisse en het Brielse Meer ligt. Aan de oevers wordt gerecreëerd, honden en kinderen spelen in het water. Gedurende 11 kilometer is het eenvoudig rechtdoor. Regelmatig passeren fietsers en ik kudden schapen die het gras kort houden en hun ontlasting achterlaten. De Hartelkering (1997), met de Maeslantkering (1997) één van de recente opgeleverde Deltawerken kan met twee ovale keringen tot op de rivierbodem het Europoort gebied beschermen tegen waterstanden tot 3 meter boven NAP. De eerste was 8-9 november 2007 uur tijdens een noordwesterstorm. toen ook de Maeslantkering en de Oosterscheldekering werden gesloten. Op 3 januari 2018 werd de kering ook gesloten vanwege de storm en het hoge water. Bij deze storm – ik strandde die avond zelf in Brussel – werden ook de Oosterscheldekering, Ramspolkering, Hollandse IJsselkering en de Maeslantkering gesloten. Dit was de eerste keer dat alle vijf grote stormvloedkeringen in Nederland gesloten waren.

De industrie in het Botlek gebied blijft goeddeels buiten beeld. De windmolens van Greenchoice aan de noordoever zijn op het eind een uitzondering. Grappig, een Greenchoice medewerkster mocht ik de afgelopen weken training PRINCE2 Practitioner geven aan de Capgemini Academy.

Waar de N57 uit Zeeland uitkomt op de A15 is ruwe overgang van zon, wind en ruimte naar beton, auto’s en lawaai. Tot ziens op Voorne-Putten meldt een groot bord, terwijl ik er eigenlijk niet eens ben geweest zo op de Brielse Maasdijk. Langs de A15 en over de Thomassentunnel loop ik naar de in 1969 geopende Calandbrug, destijds nog in de polders, het gelijknamige kanaal is daarna pas uitgegraven. bouw van de tunnel, even N15, In 1985 kreeg dit bouwwerk de betonprijs van het jaar. De enorme schotten langs het Calandkanaal en de Rozenburgsesluis intrigeren? Een rij bomen als windbrekers was mooier geweest.

Rozenburg steek ik vrij eenvoudig door. Fietspad langs jaren ’80 wijken volgen tot op de Boulevard langs het Scheur, dat pas voorbij Maassluis formeel Nieuwe Waterweg heet. De doorgraving tot aan de Noordzee is pas in 1872 opgeleverd. Een DSDF veerboot vol opleggers met containers passeert, indrukwekkend. Zelf neem ik voor €0,85 een wat bescheidener model, de Ottevanger, naar de overkant, Maassluis. Ik zit op ruim 35km wandelen en heb nog geen zin te stoppen. Tijdens de korte overtocht in het kielzog van alweer een DFDS schip besluit ik de oever van het water te volgen tot in Vlaardingen.

Anders dan de grienden van vanochtend is het landschap hier een van een fietspad met uitzicht op het Botlekgebied, een enkel voorbijvarend schip en links het Lickebaertbos, waar de lokale bevolking in de zon ligt of zich in het water van het Scheur waagt. Bij de Koggehaven loopt het fietspad naar het noorden om de Maassluissedijk te volgen. Afzichtelijke bedrijventerreinen met steeds luider wordende muziek. Bij sloopbedrijf Beelen is het namelijk open dag en dat mag de omgeving horen. Iets na 17u ben ik bij het station Vlaardingen Centrum dat op een kale vlakte ligt. De stations langs de Hoekse Lijn zijn verbouwd, er worden testritten verreden om vanaf het najaar met metro’s tussen Hoek van Holland en Rotterdam Centraal te kunnen reizen. In de tussentijd moet je per bus. Er zit bijna 43km wandelen op. Naar Schiedam-Centrum en vandaar via Rotterdam Centraal naar huis! Voor de herfst, anders 2019, maar eens een route uitwerken voor het laatste stuk om Rotterdam, van Maassluis naar Alexander.