Na het in 2011 uitgekomen We Do What We Want ben ik de Amerikaanse post hardcore band Emery uit het oog verloren. Ten Years (2011) en The Millennium Collection (2014), twee best-of albums leken het einde van de groep in te luiden. In 2015 is You Were Never Alone uitgebracht. In 2015 volgde de 8-bit version van The Question, in 2016 een Live in Houston unplugged 8-song album. En nu is er opnieuw een verzamelaar onder de titel Revival: Emery Classic Reimagined dat voorafgegaan is door een 3-song EP met dezelfde insteek. Tien oudjes (meer zouden niet op de vinyl uitgave passen) zijn ondersteunen de huidige tour. Achter de schermen werkt de band aan een via Indiegogo gefinancierd nieuw (7e) album.
Vergeet hardcore of stevige rock. De nieuwe arrangementen maken de liedjes sprankelender, soms ingetogener, in elk geval minder rockend dan de originelen. Semi-akoestische punkrock in After the Devil Beats His Wife of de arpeggio’s onder So Cold I Could See My Breath zijn slechts twee voorbeelden van de best geslaagde klankkleurspoeling. Ik heb Revival regelmatig op staan, en ja, meer op de achtergrond dan voorheen.
[spotify spotify:album:1rvS3Yez3rxVNP0Zeh9oMt ]
