Met het lange afstandswandelpad (in Frankrijk heten ze Chemins de Grandes Randonnées, afgekort GR) traject GR124 tussen Folleville en Beauvoir als basis stappen Klazien en ik donderdagmorgen 4 augustus om 8.15u ons vakantiehuis uit. Wat lekker als er gemarkeerde wandelpaden direct bij je (vakantie)huis of in het dorp beginnen! Na de GR124 ten noorden van Folleville, gaan we nu op de Rue de Jeanne Poix rechtsaf naar het zuiden de heuvel af.
De GR124 kenmerkt zich door zoveel mogelijk onverharde wegen, karresporen en erfafscheidingen te volgen. De ondergrond wisselt van gras en hard zand tot nieuw grind en oud puin. De paden kruisen zo nu en dan een doorgaande provinciale weg en zijn verder autovrij. Je loopt door een paar bossen, voor de rest tussen enorme akkers, waarop graan, suikerbieten, maïs en aardappels worden geteeld. Wees niet verbaasd als je konijnen ziet spelen, geregeld reeën langs de bosranden of door de akkers ziet lopen of bij je voeten een veldmuis ziet wegschieten de aarden wal naast het pad in.
De dorpen in de streek zijn klein, verstoken van horeca of andere opvallende bedrijvigheid. Het geeft wel gesprekstof. Waarom zien we wel veel windmolens in de heuvels, maar nergens zonnepanelen? Waar bestaan de mensen van? De paar koeien die we zien, zijn vleeskoeien. Gemolken wordt hier niet. Een enkele boerderij heeft een fatsoenlijke stal, het merendeel is van het type oude hoeve, versleten landbouwmachines op en rond het erf en een stille bedoeling. Wel heeft elk dorp minstens één wegkruis, een kerk, Mairie en een école communale. Een toekomst opbouwen in zo’n dorp is schier onmogelijk. Het is het lot van zoveel zieltogende Franse dorpen.
De valleien hebben namen, hoewel je er in het veld geen markeringen voor vindt: Vallée Madame, Vallée Turbinette en de Vallée des Merles die over de grens tussen de departementen Somme en Oise loopt. Het pad brengt ons in het dorp Rocquencort, waar we na bijna 11km een eerste rust op een wandelbankje houden.
We gaan weer de heuvels in naar het volgende dorp, Le Mesnil-St-Firmin. Onderweg valt Vive Le Pen in krijt op een stuk asfaltweg op. De regio is het jachtterrein van Marine Le Pen. Haar bezoek aan een 270 zielen tellend dorpje Ennemain tussen Péronne en Ham, wat noordelijker in Picardië, was voorpaginanieuws in mei 2017. De 40-jarige Emanuel Macron werd president van Frankrijk, niet Marine Le Pen.
Bij het plaatselijke kruispunt verlaten we de bebouwde kom direct weer door de Vallée des Vignes om onder de spoorlijn Paris-Lille door Bacouël te lopen. Zowaar, hier zijn enkele bedrijfjes van het kaliber Chinese geneeskundige gevestigd. Langs de Vallée du Hamel en Vallée Lalire trekken we met uitzicht op Breteuil door de heuvels.
De stralende zon van vanochtend heeft plaats gemaakt voor dreigende wolken. Het begint te spetteren. We trekken onze poncho’s aan. Gelukkig valt de neerslag mee. Bij de volgende stop aan de rand van het dorp Beauvoir doen we de regenkleding weer uit.
We gokken erop, dat het op de kaart aangegeven kasteel in werkelijkheid niet veel voorstelt. Thuis op Google Maps klopt dat gelukkig. Ik heb Klazien beloofd het vandaag bij een 30km te houden. Precies uitmeten van het traject heb ik niet gedaan. Voor de GR124 route tussen Folleville en hier in Beauvoir heb ik de GPS track in OSMAnd. De terugweg gaat op basis van de OpenStreetMap kaartinformatie in OSMAnd.
We keren om, slaan weer snel van het asfalt linksaf naar beneden over een graspad. Tegen de bosrand verderop zie ik een roedel reeën wegrennen. Aangekomen bij de D916 kunnen we over een met kalk geblust wandelpad in de berm langs de provinciale weg de paar honderd meter naar het volgende kruispunt. Daar staat wel een wegkruis die meemag als foto. Een landbouwweg naar het Fond des Campagnes leidt naar een overwoekerde spoorlijn, op de kaart gezien een aftakking van de spoorlijn Lille-Parijs naar Breteuil.
We kunnen onverhard door. Bij het volgende pad, de Cakempin E, linksaf. Het is een karrespoor dat alsmaar rechtdoor naar het centrum van Paillart voert. Halverwege passeren we La Méridienne Verte. We krijgen echter Folleville weer in zicht. Ik zoek een zijweg die nog directer naar Folleville gaat. Juist die afslag is de meest spannende. Op de rand van een maïsakker lijken een paar keien de enige markering. OSMAnd geeft aan dat dit ‘m is. Gewoon proberen dus. Leuk, het pad gaat eerst naar beneden door een bomensingel en weer omhoog naar een bewaakte spoorwegovergang, de 12e op de lijn Parijs – Lille, al komt dat wat ongeloofwaardig over. We nemen nog even een rust op een betonnen paal direct aan het spoor.
De laatste anderhalve kilometer gaan weer omhoog. Klazien dreigt dat ik bij overschrijding van de 30km haar maar met de auto moet ophalen. Ach, ook de laatste 800m doet ze zelf. Haar tempo ligt structureel lager dan mijn ‘gewone’ snelheid, maar dat geeft vandaag niet. De omgeving is mooi, qua weer hebben we geluk gehad. Het zijn het soort trajecten, waar ik er wel een Kennedymars vol van wil hebben.
Related Posts
