Concertverslag The Naked and Famous in Tivoli Vredenburg Utrecht

De albums In Rolling Waves (2013) en Simple Forms (2016) van de Nieuw-Zeelandse synthpop band The Naked And Famous heb ik meer dan grijs gedraaid, als het nog LP’s waren geweest. Het eerste album, Passive Me, Aggressive You (2010) heb ik op de hit Young Blood na eigenlijk een stuk minder ‘in mijn systeem’ zitten. De aankondiging dat de groep tijdens hun Europese tournee ook Tivoli, Utrecht zouden aandoen, was een no-brainer, en al helemaal niet voor €17. Vrijdag overdag thuis gewerkt en na het eten richting Utrecht, de auto in de P+R De Uithof achtergelaten en met bus 28 naar Vredenburg. Een bushalte voor de concertzaal, waarom zou je dan in de binnenstad nog met je auto willen zijn?

Support act: Shells

Shells bracht in 2016 de EP Shapes uit na de single Artic via Bandcamp de wereld ingebracht te hebben. Het duo, een in hooggesloten zwarte blouse en broek gestoken Britse zangeres en drummer achter een gemengd akoestische en elektronische kit, intrigeert. Zuivere zang en lekker slagwerk krijgen meer aandacht en applaus dan menig ander voorprogramma van een ‘grote act’. Mid-tempo tracks om naar te luisteren.

Meedansen en genieten was het ook met de DJ die voor de gelegenheid vóór het concert en tijdens de pauze flink wat synthpop en electronica meegenomen had. Diverse tracks van Kate Boy, Chvrches en Purity Ring zette menig lichaam in beweging. Zo is de tijd dat het podium wordt klaargemaakt voor The Naked and Famous prima door te komen. De plek midden voor het podium op pak ‘m beet 5e rij geef ik niet op 😉

The Naked and Famous: band of individuals?

Het op de klippen lopen van de relatie tussen gitarist / zanger en voorheen ‘frontman’ Thom Powers en zangeres / toetseniste / gitariste Alisa Xayalith tijdens de vorige albumtour brak ook de band bijna op. Met de andere bandleden Aaron Short (toetsen), David Beadle (bass) en Jesse Wood (drums) werd toch doorgestart en vorig jaar Simple Forms afgeleverd.

Maar wat is de afstand tussen de bandleden, en zeker Thom en Alisa zichtbaar op het podium. De ex-partners gunnen elkaar geen blik, maken geen complimenten, spelen en zingen plichtmatig elk hun partij. Geen solo’s of spannende uitvoeringen. Ik mis het plezier. De set zit op wat foutjes van Thom na strak in elkaar, waarbij Alisa enkele keren verder gaat dan de bedankjes aan het publiek en keurig uitspreken van Utrecht. Ze krijgt bloemen aangeboden van een in Nederland woonachtige Amerikaanse fan die er bijna een dozijn TNAF concerten op heeft zitten. Qua geluid is het gros in orde, uitgezonderd de synth bass die onze lijven laat trillen, zo hard is deze afgesteld. De partijen die David Beadle op een basgitaar speelt zijn daarentegen niet hoorbaar.

De belichting is sober, regelmatig staat de band in het donker te spelen, vaak is de basisinstelling rood en dat is jammer voor de foto’s. Verder heeft de band geen visuals (videoprojectie, logo, vuurwerk, verzin het…) meegenomen. Op één keer vragen om mee te klappen is er géén interactie met het publiek, dat daarop ook weinig energie teruggeeft aan de band, een gewoon applaus tussen de nummers en obligaat om toegiften klappen en roepen na afloop van het hoofdprogramma. Veel bezoekers kletsen ook tijdens The Naked and Famous of zijn druk met hun mobiel en dat niet om te fotograferen of filmen.

Met het zien van letterlijik zoveel afstand ga ik nog meer op de teksten letten. “All of this is tearing us apart” (All of This), “No we’re never gonna talk about it” (No Way), “Laid low by heart break
And I’m gonna let you know (Laid Low) en “And it’s not real speech. Messy moments on your face. Am I misinterpreting? Listen up, you better brace yourself. For this one babe, it’s all the same, sea above. Pace yourself. This one, it’s all the same, to me now. Behave yourself. What are you saying? Like we’re losing our control.” (Losing Our Control).

Op verzoek van de band zijn alle jassen en tassen afgegeven bij de garderobe. En dus zie ik sefie sticks, bellenblazende jongvolwassenen en – opvallend – veel bierflessen en -glazen. Veel concertpodia zijn over op plastic bekers die platgetrapt ook rotzooi geven op de vloer, maar minder gevaarlijk zijn dan flessen. Vlak voor het eind tijdens Young Blood gooit iemand uit onverwachte hoek een fles(je) die mijn hoofd raakt. Pijn doet het zeker, gelukkig geen bloed, maar dat scheelde weinig. Niemand die sorry zegt.

Een akoestische versie van Last Forever door Thom en Alisa, en met de hele band Rotten besluit het concert. Zonder buiging voor het publiek gaan ze af en sta ik 22.30u weer buiten bij de bushalte klaar voor lijn 28 richting De Uithof. Zie ook de foto’s van Tim van Veen.