Wandelen tussen Lamporecchio en Padule di Fucecchio

Vandaag heb ik weer de kans de gaan wandelen. Ja, het belooft weer 30+ graden te worden, maar van stilzitten wordt mijn conditie niet beter. Ik ben van plan om een ronde om het beschermd natuurgebied Padule di Fucecchio in Toscane te lopen. Op de kaart – en ook ter plekke – lijkt het gebied op diverse nationale parken in Nederland. Verbodsborden te over en alleen aan de buitenrand een pad.

Tussen de olijfboomgaarden en druivenstruiken bij Lamporecchio

Bij vertrek om 7.20u vanuit Casa Cerbaiola aan de Via di Borgano is het al klam. Aan de overzijde van de doorgaande weg ga ik een landweg in. De bebouwing maakt snel plaats voor olijfbomen en druivenstruiken. Het is met de Kompass kaart goed uitkienen welke zijweg ik moet hebben om het dal te kruisen en in het gehucht Mastromarco uit te komen. Het zijn in deze streek vooral lintdorpen langs doorgaande wegen. Bij La Stella sla ik af om door een volgend dal vol rijpende druiven en olijven te wandelen. Door het plaatsje Cerbaia aangekomen op de SP436 rest me niets anders dan enkele kilometers door de berm of over het asfalt te stappen. Het is een drukke weg en niet iedereen heeft me in m’n gifgroene shirt direct in de gaten. De rood-witte LAW markering die volgens de kaart hier zou moeten zijn, is onzichtbaar. Voorbij Castelmartini ga ik linksaf richting Padule di Fucecchio en rust na ruim 9km wandelen uit tegenover het oorlogsmonument.

Wandelpad langs moerassen Padule di Fucecchio

Het eerste deel van het park kun je met de auto berijden. Lanen met naaldbomen en vrij uitzicht om je heen, gevolgd dor het Bosco di Chiusi. Van de LAW 36 is niets te zien. Onderweg zie ik een paar auto’s staan, voor de rest is het qua mensen uitgestorven. De brede lanen worden onverharde paden langs het riet. Rechts van me een kanaal, links de bedreigde ‘Tuscan wetlands’. Er ritselt, vlucht en vliegt van alles om me heen. Zowaar, bij een vogelkijkhut zijn 2 Italiaanse vogelaars te vinden. Als doorloper voel ik me altijd een indringer in hun rust en geduld. Ik maak een foto van de plassen en vogels achter de linie en ga verder.

Aan de begaanbaarheid van het pad zie ik dat weinig mensen verder komen dan de vogelhut. Wel komen me diverse beheerders in een Fiat panda of Jeep me achterop zetten, vriendelijk groetend. Bij Colmate, de noordwestpunt van het natuurgebied staat de teller al op 17km. Ik kan hier niet meteen linksom langs het natuurgebied. Kijkend op de kaart gaat me de hele route om het terrein teveel kilometers kosten. En ik ben het rechtdoor lopen langs riet weer zat. Dus ga ik rechtsaf richting bewoonde wereld en gok op de afwisseling van de als een MTB route aangeduide provinciale weg achter de SP436. Buiten Violi tegenover een Agriturismo rust ik een 2e keer na zo’n 20km wandelen.

Palmbomen langs weg bij Biccimum

Via Cintolese ga ik naar Mansumano Terme, weg van de drukke provinciale wegen. De weg langs Marciano en Biccumum is inderdaad autoluw, slingert lekker en biedt afwisselend zicht op Chianti wijngaarden, olijfbomen en gehuchten. Van de Jolly Plastic fabriek tot een Mariabeeld en 2 palmbomen. Het stuk langs de doorgaande weg van Larciano naar Lamporecchio is in de brandende zon geen pretje. Bij de entree van Lamporecchio ga ik over de loopbrug het park rond de 18e eeuwse funderingen van villa Rospigliosi door. De schaduw van de bomen weer uit, de felle zon in het stadscentrum dat goeddeels in siësta is door. Even bij de Coop aan voor brood en fruit voor de komende paar dagen. Dan het laatste eindje de heuvels in naar Borgano. 33km wandelen bij ongeveer even hoge temperaturen in graden Celcius doet me weer aan alle kanten zweten. Bij het vakantiehuis kan de verzwaarde kleding uit, en mag het zwembad voor verkoeling zorgen.