De Franse dreampop band M83 wist met hun 2011 album Hurry Up, We’re Dreaming menig luisteraar te bereiken. Terugluisterend in 2016 valt op hoe overgeproduceerd en eenheidsworst de collectie liedjes is. Na wat uitstapjes voor filmmuziek is de band rond Anthony Gonzalez terug met Junk. Van het hoesontwerp moet M83 het niet hebben, zoveel is duidelijk. Over naar de muziek die door Justin Meldal-Johnsen werd geproduceerd. Opener Do It, Try It hangt aan elkaar van pop, foute retro synthesizers en 80’s ritmes. Iets met ’83 waarschijnlijk. Go! brengt de eerste gast aan de microfoon, de Franse zangeres Mai Lan (1982, niet te verwarren met de gelijknamige Nederlandse voormalige playmate of the year 2008 en DJ), live en via samples. Ze is ook te horen in het franstalige Bibi the Dog, het te langzame ‘stoute’ Laser Gun en de pianoballad Atlantique Sud. M83 bandmaatje Jordan Lawlor in Walkway Blues, overigens geen bluesnummer. In de aanvankelijk als slepende ballad inclusief saxofoon (!) neergezette For The Kids hoor je de Noorse Susanne Sundfør en in Time Wind nota bene de Britse rocker Beck.
De cheesy 80’s throwback liedjes beginnen met Moon Crystal wel heel erg op tv tunes te lijken in plaats van doordacht je voordeel met de muziek van decennia geleden te doen in een 21e eeuws jasje. Denk aan Daft Punk of Giorgio Moroder. Degene die Owl City al mierzoet vindt, kan voor het luisteren naar Junk beter een afspraak met de tandarts maken. 6 minuten tellend Solitude kan beter als sfeertekening bij een romantische scene of slot met moraal van Amerikaans tv-serie dienen. The Wizard tovert met samples een dromerige soundscape.
Dansen kun je op de shuffle van Road Blaster, daarna weer op de bank ploffen voor Tension. Echt spannend wordt het tot aan Sunday Night 1987 niet meer. 55 minuten wat ongerichte, in het verleden hangende muziek zonder vaart of uitschieters.
Related articles
