Op een doosnee dag, waarop ‘s ochtends de beroepsbevolking van Nederlands jongste stad als forens is weggereden voor werk elders, overvalt noodweer Almere. Rond de stad trekt een mistwal de ondoordringbare grens tussen Almere en de buitenwereld. Na de apocalyptische ramp zijn nog maar enkele duizenden inwoners over. Gevangenen in Almere Binnen (de plaatselijke gevangenis) en verder voornamelijk vrouwen. Een uitvergroot Utopia. Hoe bouw je een nieuwe samenleving op? De Kemphaan, de stadsakkers en moestuinen blijken van onschatbare waarde. Maria Dorrestein zit als auteur zowel midden in het verhaal, en treedt op als alwetende protagonist om – zogenaamd vanuit aantekeningen en interviews – de belevenissen van andere karakters te schetsen. De gaarkeuken en cellen van Almere Binnen worden een soort B&B, de Esplanade in Stad aan het Weerwater het toneel van verzetjes, publieke samenkomsten en loterijen van het nieuwe stadsbestuur om de bevolking en vooruitgang te organiseren. Clanhoofden en Naaste Families moeten kunstmatig cohesie brengen, zoals de Plaatsnamencommissie dat eerder deed. Niet aangeleerde sociale vaardigheden maken het de Almeerders echter knap lastig saamhorigheid te bewerkstelligen.
Ondanks een onmiskenbaar vrouwenoverschot en aanvankelijke jachtlust van hitsige dames, vergaat letterlijk de lust tot voortplanting. En wanneer een mysterieuse vondelinge aan een moeder gekoppeld moet worden, mislukt dat ook. Een kinderfeest voor haar en de enige andere jonge inwoner, een jongetje, is meer voor de bühne dan dat er nieuwe hoop geput wordt. In het Kasteel moorden ontsnapte gevangen zichzelf en ontvoerde vrouwen uit, een zonderling bouwt een monument voor zijn omgekomen vrouw in het stadscentrum. Om het gerucht te toetsen of het meisje niet van buiten Almere komt en of het Markermeer of Gooimeer zich weer met water gevuld is, moet een verkenningstocht vanuit Almere Haven erop uit. Per flessenpost gaan de volle schriften van Dorrestein ook het water op. Wie weet worden ze ooit gelezen. “Maar als er buiten ons nog een wereld bestaat, zal die in elk geval met stijgende verbazing kennisnemen van wie wij waren en wie wij zijn, van wat we deden en wat wer doen, in een stad waarin vroeger niemand dood gevonden wilde worden, maar die tot dusverre alles heeft overleefd.”
Alle vooroordelen over Almere vind je terug in Weerwater. Ook voor Dorresteins boeken herkenbare thematiek rond feminisme en gothic is te traceren. De roman is vlot geschreven, heel diep gaat de karakterontwikkeling niet. Wellicht bewust om het jonge, nog zonder jarenlange vorming gegroeide Almere en haar inwoners zo te beschrijven in deels onvoltooid verleden en tegenwoordige tijd. Het helpt de lezer als die wel eens in Almere is geweest, de wijken en omgeving heeft verkend. Zelf had ik baat bij mijn recente wandelingen van Ermelo naar Almere Buiten en die door de groene natuur rond Almere.
Over de auteur
Renate Maria Dorrestein werd op 25 januari 1954 geboren in Amsterdam en groeide op in Amstelveen. Na haar gymnasium volgde ze een cursus tijdschriftjournalist. Ze werd verslaggeefster van de Panorama en in 1976 werd freelance journaliste. Ze schreef columns voor verschillende bladeren. Ze schreef boeken over uiteenlopende onderwerpen, soms heel persoonlijk over ME waaraan ze lijdt. Van de zomer van 2013 tot en met die van 2014 was Renate Dorrestein gastschrijver in Almere, met de opdracht een roman te schrijven in de reeks ‘De Almere Verhalen‘. De Britse schrijver Redmond O’Hanlon is gevraagd om de derde gastschrijver van Almere te worden als opvolger van Dorrestein.
