Via synthpop liefhebber Jer White kwam ik op het spoor van de 28-jarige Noorse Susanne Sundfør die half februari met Ten Love Songs haar 6e studioalbum afleverde. Sundfør werkte samen met Anthony Gonzalez (M83), Svein Berge en Torbjørn Brundtland (Röyksopp), Lars Horntveth en het Trondheimsolistene Chamber Ensemble.
Traporgel en gevoelige zang in het openingsnummer Darlings. Wat volgt is allerminst zoetsappig. Het vijfeneenhalve minuut tellende Accelerate als mix tussen You Can Win If You Want van Modern Talking en Wrong van Depeche Mode. De laatste 2 minuten zijn echter langswaaiende barokke orgelpartijen.
Track 3 is het catchy mid-tempo Fade Away, dat ook als eerste single werd uitgebracht. Tijdloze synth pop met wel een cheesy bridge. Weer wordt geschakeld. Silencer is een ballad op akoestisch gitaar. Liefde in alle toonaarden, hoewel de singer/songwriter aanvankelijk een album over geweld wilde maken. Typisch orgelspel als intro op het 80’s hypnotiserende baslijntje in Kamikaze en een laatste minuut op klavecimel. De drums doen trouwens wel live aan. Memorial is een epos van maar liefst 10 minuten vol bombast, klassieke invloeden en trage zangpartijen.
De 2e single Delirious brengt ABBA-esque vocalen, 80’s synth pop werk en het ensemble rond teksten als “I love the pain. I love the gain. Come into my arms”. Helaas blijkt ze dan verderop een geweer vast te hebben en te zeggen, dat je vooral niet had moeten komen. Lekker, dan. Zwoel is Slowly, de intussen herkenbare zang op italo-disco. Dan weer trappen op het orgel voor Trust Me. En omdat we dat nog niet hadden gehad, een industrial / EBM einde met Insects, hoewel net als echte insecten het nummer best te pruimen is. Al met al een verrassend, afwisselend album.
Related articles
