Als bijdrager aan de succesvolle Kickstarter campagne van Steve Taylor‘s comeback album met zijn (nieuwe) muzikale vrienden The Perfect Foil (met Jimmy Abegg, oud gitarist van 80’s wave band Vector en stamgast bij Charlie Peacock, multi-instrumentalist John Mark Painter – de helft van Fleming & John, en voormalig Newsboys zanger en frontman Peter Furler – nu achter de drums), mocht ik 4 dagen vóór de release al genieten van Goliath. Taylor was na een jarenlange solocarrière in de jaren ’80 kreeg met rockband Chagall Guevara na 1 album géén cross-over buiten de CCM te pakken. Dat lukte wel als producer van Sixpence None The Richer die met Kiss Me een wereldhit scoorden. Steve Taylor zelf bleef actief als regisseur en filmproducent, platenbaas van Squint Entertainment. Twintig jaar (!) na zijn laatste studioalbum is er nu Goliath. Ondanks alle maffe video’s, teasers en eigenzinnige email updates tijdens de Kickstarter campagne, klinkt opener Only a Ride onmiskenbaar als Steve Taylor, zonder op veilig te spelen. Want dat betekent lekker gepassioneerd schreeuwen, puntige riffs en rauwe begeleiding in een ontnuchterende kijk op de muziekindustrie: “Are we not on a holiday?/Aren’t we entitled to thrills?/Didn’t we pay to be entertained?/I signed a waiver that kills”
Zwaar basspel in de rocker Double Negative. De mid-tempo titeltrack heeft ‘We’re coming and catch you” als frase die blijft hangen. Het liedje explodeert aan het einde. Hobby raketbouwer aan het woord in het Prince-like Moonshot. Rubberneck is stadion punkrock meets Bannerman. Een spervuur van woorden en een throwback naar de jaren ’80, net als A Life Preserved alternative pop (het liedjes was ook de soundtrack van de door Steve Taylor geregisseerde Blue Like Jazz film uit 2012) en de new wave in Standing in Line. “Gratitude’s too cheap a word for all you’ve reassembled/ A spirit broken and unnerved/ A life preserved” Taylor c.s. mogen na afloop van zo’n set wel aan de beademing.
The Sympathy Vote (was al she wrote) heeft klagende gitaren in de refreinen, een tongue twisting bridge fanfare drums in de coupletten. In Layers lijkt in de verte op This Disco, maar dan als over the top mid-tempo rock. Blazers en een funky groove in Happy Go Lazy. Fleming McWilliams (de andere helft van Fleming & John) is hier en ook in afsluiter Comedian te gast als achtergrondzanger. Het zorgvuldig uitgesponnen liedje met praatzang verbeeldt God als grote komiek en “the saints marching” over het toneel. Hoewel ‘no pun intended’ herhalend, blijft Taylor een meester in woordspelingen. Het elftal liedjes is met 40 minuten te snel voorbij. Prima oogst als doorstart. Hopelijk volgt er nog meer. Eerst gaat de band touren.
Related articles
