Porter Robinson – Worlds

      2 Comments on Porter Robinson – Worlds

porterrobinsonworldsDe 22-jarige Amerikaanse Porter Robinson is een autodidact producer, mixer en DJ. Na verschillende opdrachten en muzikale probeersels met bijvoorbeeld Skrillex en Tiësto, bracht hij in augustus het debuutalbum Worlds uit. Stylistisch een tijdstempel van nu: herwaardering van synthpop, een flinke dosis electronica, vocoders, dubstep wobbles, plezierige deuntjes en samenwerkingen met vocalisten. Zijn muziek past in het straatje van de Britse band CHVRCHES, Passion Pit en M83, terwijl Owl City en Lights naaste buren zijn. Owl City toetseniste en ook zelfstandig zangeres Breanne Düren tipte me eens te luisteren.

In de sferische opener Divinity is Amy Millan achter de microfoon te vinden. Sad Machine was de eerste single en zit net als het dansbare Years of War (met de al genoemde Breanne Düren en gitarist Sean Caskey van de Australische band Last Dinosaurs) wel heel dicht tegen CHVRCHES aan. Funky gitaarwerk aan de start van Flicker, en nee Porter waakt er wel voor een Daft Punk kloon neer te zetten. De synths zijn er te vet voor. Smerige baslijnen drijven de Fresh Static Snow, een mid-tempo song vol vocoder geweld. LeMaitre helpt mee in Polygon Dust, een wat softe poptrack. De Canadese band Imaginary Cities is te gast in Hear The Bells en het Zweedse Urban Cone in Lionhearted.

Sferisch, slepend synth spel met samples in Natural Light, alsof Moby langskwam. Het instrumentale Sea of Voices kan vast ergens als filmmuziek dienen. De viool geeft extra’s aan Fellow Feeling, dat een juweeltje is om naar te luisteren, totdat na tweeëneenhalve minuut een volledige stijlbreuk richting dubstep en noises plaatsvindt. Oef, even wennen aan zo’n aanpak! De Casio geluidjes in de afsluiter Goodbye to a World spitsen de oren. Wordt dit nog wat? Ik houd het op Porter’s eigen trip op analog synths. Verdienstelijk, regelmatig beluisterd en wat mij betreft kansrijk een blijvertje te worden.