Flyleaf is met een succesvolle PledgeMusic crowdfunding campagne (146% van het gestelde doel bbinnen gehaald) terug met de opvolger van New Horizons (2012), Between the Stars. Don Gilmore (Linkin Park, Avril Lavigne, Good Charlotte) produceerde het album. Lacey Sturm verliet de band en werd opgevolgd door Kristen May (voormalig frontvrouwe van Vedera). Met Kristen werd in 2013 al wel een EP Who We Are werd uitgebracht. Diverse luisterbeurten en afwegingen verder, blijf ik de nieuwe plaat wat hangen in de hardrock, zoals die 10 jaar geleden nog heel acceptabel was. Anders dan bijvoorbeeld RED of Within Temptation lijdt FlyLeaf aan het euvel niet fel of boos te zijn, er volledig de beuk in te gooien. Denk aan Thousand Foot Krutch of Paramore die voorspelbaar worden en te nadrukkelijk voor airplay gaan. De band met Sameer Bhattacharya (gitaar, piano, toetsen), James Culpepper (drums), Jared Hartmann (gitaar), Kristen May (zang, toetsen), Pat Seals (bas, zang). speelt op veilig. Waar opener en eerste single Set Me On Fire nog ruig moet overkomen, blijft Magnetic al ondermaats. Traitor is nog wel verdienstelijk, zeker aan het eind qua gitaarwerk. Platonic vervolgt dan in een pop/rock setting a la Hayle Williams (Paramore). Radiovriendelijk is ook Head Underwater, waarop de piano een belangrijke rol heeft. Meer pop georiënteerd zijn ook Blue Roses en Home. Mid-tempo Sober Serenade illustreert de tekstuele kwaliteit van het album: “Let your head fill up with sirens. Let the lights caress and spin you down. Close your eyes and wake inside your head again. Yeah, you’ve been wasted all day. But you reach for a pipe in a smoke-filled room. Head to the club and wreck your car again.”
De 90’s rock van Thread wordt gevolgd door het mid-tempo Marionette en Well Of Lies. Het wiebelende orgel geeft het nummer extra cachet. Een lieve versie van Hayle Williams resoneert in het melancholische City Kids. De deluxe editie bevat nog twee nieuwe songs, Avalanche en Ship of Fools, plus de demo Tied to the Broken en de live versie van City Kids, dat maar zo eens een volgende single kan worden. Al met al doorsnee Amerikaanse kwaliteitsrock, zonder heel spannende of vernieuwende elementen.
Related articles
