Recensie Flying Colors - Flying Colors

De lancering van de nieuwe ‘superband’ Flying Colors, bestaande uit Neal Morse (Spock’s Beard, Transatlantic), gitarist Steve Morse (Kansas, Angelfire, Deep Purple en oprichter van Dixie Dregs), drummer Mike Portnoy (Dream Theater, met Neal Morse ook in Transatlantic), zanger, gitarist, toetsenist Casey McPherson (Alpha Rev) en bassist Dave LaRue (Dixie Dregs) liet bij fans van de ‘andere bands’ het bloed sneller stromen. De release van het titelloze debuut van deze meer dan ervaren crew brengt een uur luistergenot met progressive rock, een vleugje hardrock en vooral pop. Het elftal songs werd in slechts 9 dagen (!) in elkaar gezet. Prog zonder over the top uitgesponnen thema’s of eindeloze solo’s, pop zonder zoetsappig te worden en een hardrock track zonder door te slaan.

Opener Blue Ocean is een puike 7 minuten tellende progrock met loepzuivere samenzang en vooral een heerlijke baspartij. Shoulda Coulda Woulda zet de rock stevig aan, terwijl de zangpartij wel heel ’80s is. Akoestisch gitaar introduceert Kayla, opnieuw een prachtige progrock song. The Storm is poppy, de funky bas en gitaar in Forever in a Daze lekker. Everything Changes start langzaam met simultaan gitaarspel zonder verderop slepend te worden. Better Than Walking Away is een rustige ballad, en dus is het snelle All Falls Down behoorlijk omschakelen. Grommende vocalen en gierende gitaren. De pop/rock in Fool in the Heart walst nog even, waarna Een maar liefst 11 minuten durend Infinite Fire afsluit. Het vijftal kanjers hebben gelukkig ook nog de kritische Britse producer Peter Collins (Rush, Queensrÿche) in de hand genomen. Flying Colors verveelt geen minuut. Laat de heren maar snel komen optreden!