Singer-songwriter Martyn Joseph (1960) uit Cardiff (Wales) maakt muziek in de stijl van Billy Bragg, Luka Bloom, en wordt ook wel de Welsh Springsteen genoemd. Hij heeft in zijn eigen land en in met name Canada en in de US een enorme live reputatie opgebouwd juist omdat hij zich helemaal geeft op het podium is hij al door duizenden omschreven als de beste live muziek ervaring uit hun leven. Hij deelde al het podium met artiesten als Suzanne Vega, Joan Armatrading, Jools Holland en Art Garfunkel en nog vele anderen. In de jaren ’80/’90 kon je hem ook op Christian Artists Seminar en Flevofestival bewonderen. Zijn liedjes komen recht uit het hart en vertellen over de onrechtvaardigheid, onmenselijkheid en onwenselijkheden in het leven maar hij kan ook prachtig zingen over de schoonheid en liefde voor de mooie dingen in het leven.
Zijn laatste 2 studioalbums zijn Under Lemonade Skies (2010) en Broken Peace (2010). Onlangs bracht Martyn Joseph een nieuw live album uit: Live At The Brook. Dankzij de oplettendheid van Leon van Steensel kwam ik 1 maart achter de paar concerten die hij afgelopen dagen in Nederland gaf, zo ook zondagavond 11 maart in theater Coco Maria in het Drentse Veenhuizen.
https://twitter.com/#!/leonvansteensel/status/175169459282128896
Coco Chanel voor de uiterlijke schoonheid, Maria voor de innerlijke schoonheid. Het verleden laten herleven d.m.v. de soberheid, de eenvoud, de warmte van de houtkachel. Het heden weerspiegelt zich door eigentijdse kasten, gevuld met kleurrijk aardewerk, beelden, marialampjes. Robuust en heel fijn, soms een wonderlijke combinatie, maar dat past bij Hein en Jittie Moes. Een beetje luchtigheid binnen het zware verleden van Veenhuizen op 1 km afstand van het Gevangenis Museum. Op deze plek zie je nog restanten van het Derde Gesticht, in 1823 gebouwd voor wezen en landlopers uit het Westen, afgebroken in 1925. Dit is de plek waar het leven van de mensen uit het in 2009 besproken boek Het Pauperparadijs van Suzanna Jansen zich heeft afgespeeld.
Een bijzondere locatie dus voor een concert deze houten schuur, tussen kunst en kitsch. Tot enkele weken geleden hadden slechts 20 mensen zich aangemeld. Gelukkig voor Hein Moes en Martyn Joseph zaten er zondagavond meer dan het dubbele aantal mensen knus bij elkaar in rijtjes of aan de lange tafels te genieten van een rasartiest. Natuurlijk veel grappen in de orde van geen flauw benul hebben waar nu weer op het podium te staan, maar belangrijker: muziek, meezingend publiek en luide interactie met de zaal (verzoeknummers, antwoorden op vragen en delen in de humor).
Openend met Grace is Everything, Six, Sixty-Six en Company of Strangers wist Joseph al bij So Many Lies het publiek prachtig te laten meezingen. Twelve Years Old, Lonely Like America (met erin verpakt Dancing in the Dark van Bruce Springsteen) en het deels midden in het publiek spelend en zingend There’s Still a Lot of Love Around Here voor de pauze. Live doen singer/songwriters met gitaar het doorgaans en ook nu veel beter dan ingeblikt op een album.
Na de pauze There’s Always Maybe, nieuwe liedjes, zijn 1997 hit Talk About it in the Morning en het oudje Please Sir. Change your world, Turn me Tender, het enthousiast door de aanwezigen opgepikte I’m On my Way en nog 2 laatste liedjes, voordat hij uiteraard werd teruggeroepen voor wat encores. Op verzoek Swansea, gevolgd door Cardiff Bay en het door When I Survey (How Great Thou Art) op gitaar ingeleide Whoever It Was That Brought Me Here Will Have to Take Me Home. Dat mocht ik dus zelf doen. De gemoedelijke omgeving en mensen deden Joseph zichtbaar goed. Hij is meer dan welkom nog eens naar ‘t noorden te komen.
