Haus Ennepetal is al sinds 1980 (!) het eerste weekend van december het podium voor het tweedaagse Christmas Rock Night. Het organiserende CVJM Ennepetal-Rüggeberg bestaat nu 100 jaar. In 2009 was ik er ook, vorig jaar ging de Sinterklaasviering vóór, ditmaal de fantastische line-up tijdens deze tweedaagse. Waren er tot vorig jaar nog zo’n 150 landgenoten in Ennepetal te vinden, ditmaal ruim 300! Voor de vrijdag en zaterdag was een Nederlandse band als opener geprogrammeerd: vrijdag John Coffey, zaterdag Trinity. Voor Trinity was de 1-euroshop in Ennepetal gepunderd, zodat met feestmutsen, confettikanonnen en ballonnen de stemming er direct goed in zat.
Na een bijna volledige werkdag vrijdags in Arnhem, 14.30u richting Ennepetal. Opener John Coffey voor een nog halflege zaal met wat onwennig publiek, nooit een dankbare job om voor te spelen. Helaas mochten bij Dancer ongeacht de uitnodiging van deze core band niet echt publiek op het podium komen om te dansen. Crowdsurfers en andere belangstellenden om op handen gedragen te worden of 1 minute of fame met de band te hebben, werden sowieso vakkundig afgevoerd. . Onwennig publiek, mat bij deze core. Op het side stage live kennismaken met Icon For Hire. De band rond de roze-harige zangeres Ariel had de zaal stampvol, en werkte zich ondanks de geluidsproblemen aan de start vakkundig door de set heen. Van up-tempo tracks als Make a Move, Theater, de nieuwe single Get Well tot een enkele ballad Conversation with a Rock Star.
<set_id=”72157628271720081″>
In de hoofdzaal vervolgde I Am Empire. Bij het recenseren van Kings was me de emotionele / over the top zang van Austin Lyons al opgevallen, live speelt het nog sterker. Remedy Drive met zanger Zach die trots was op z’n Duitse wortels, altijd handig om een klik met je publiek te hebben, was minder van kwaliteit dan op Flevo. Hope en Daylight Is Coming als afsluiters. Het publiek wilde meer en kreeg nog een ballad. Het trio Children 18:3 dat met hun popping balloons act op Flevo indruk maakte, was alweer voor de 3e maal op Christmas Rock Night, was tussen de concerten door nadrukkelijk onder het publiek aanwezig. De punk van All My Balloons, Oh Bravo tot Last Chance Marine werden vergezeld van een aantal nieuwe liedjes, waarvoor momenteel de studioopnamen lopen. De set werd compleet met een drumsolo en nog een vette punk track als toegift. Hawk Nelson speelde ook eerder op Flevo en boeide ook hier het publiek met hun gelikte rock. Aan het eind werden de pruiken tevoorschijn gehaald en de Stellar Kart zanger het podium op gehaald voor een duet. Slotact voor de vrijdag was Skillet, dat met hun moddervette hardrock en vrouwelijke bandleden (zanger John Cooper‘s vrouw Korey weet de weg op gitaar en toetsen, drummer Jen Ledger is een blikvanger met haar excentrieke spel) en een violist en cellist op het podium maakte de publiek door het dolle. It’s Not Me It’s You, Savior, The Last Night, Comatose, Monster, Lucy en ander fraais werden getracteerd. Overnachting had ik voor de nacht geregeld in de Turnhalle van de Hauptschule Friedenshöhe, hemelsbreed een kilometer verderop de heuvels in. De navigator wilde de Friedenshöhe echter niet tevoorschijn halen, en dus kon ik na wat rotzooien terug naar Haus Ennepetal om ouderwets de weg te vragen. Twee jaar geleden was het nog bitter koud en sneeuw buiten, nu was het ‘alleen’ gaan regenen.
Zaterdagmorgen kon ik het ontbijt gebruiken bij de plaatselijke Rode Kruisafdeling in weer een ander stadsdeel, handig met dit weer de auto mee te hebben. Om de tijd tot 15u te overbruggen, had ik leesvoer meegenomen. Met het regenachtige weer buiten helemaal goed. Na eerst Vader zijn met hart en handen 2.0 (Bert Reinds) uitgelezen te hebben, heb ik in één ruk Anna Enquists nieuwe De verdovers (308 pagina’s) uitgelezen. ‘s Middags zoals gezegd
Zaterdagmiddag startte het programma met de al genoemde Nederlandse band Trinity. Icon For Hire had ook op het hoofdpodium last met het geluid van de samples op de Apple. Moet je ook niet aan een drummer overlaten. Get Well was hier de toegift na een enthousiast ontvangen set rond de liedjes van Scripted. Wolves At the Gate was me te hard en snel. Met Edwin Poot en Harco Ploegman ging ik naar Pizzeria Toscana om er omgeven door veel meer Nederlanders lekker te eten. Met een gevulde maag konde de 3 laatste nummers van House of Heroes meegepikt worden. Deze sinds 1998 actieve band speelde plichtmatig en zocht weinig interactie met het publiek. Tim Skipper heeft een strot als Scott Wenzel (Whitecross), dat was wel opvallend.
Stellar Kart liet zien hoe een op-en-top Amerikaanse toprockband acteert. Up-tempo tracks, ballads, bloedserieuze nummers als Something Holy, op de kerstgedachte inhaken met een eigen kerstlied, een tweetal verbouwde Disney liedjes en een singalong met het publiek op Me & Jesus. Spirit in the Sky als laatste toegift. De Finse symfometalband HB is stamgast in Ennepetal, maar weet toch elke keer te verrassen. De toetsenist Antti Niskala speelde gitaar; de zwartharige spring-in-het-veld gitariste Sofia Ylinen was afwezig. De strijkers en toetsen kwamen uit de computer. God Has All Glory werd uitgevoerd als balld. Verder een greep uit het Engels- en Finstalige materiaal van de achterliggende albums. De in het rood gehulde Johanna was opnieuw blikvanger. RED was dat zeker ook, en terecht net als op Flevo 2011 de hekkesluiter. Hier binnen zonder letterlijk vuurwerk, de muziek maakte echter genoeg los bij het publiek. De crowdsurfers waren niet aan- en af te slepen. En om de bewegelijke zanger Michael Barnes vast te leggen met de camera blijft uitdagend. Het uur met Shadows, The Best is Yet to Come, The Fight Inside tot en met de laatste toegift Breathe Into Me vloog voorbij.
‘s Nachts minder mensen in de sporthal, maar meer snurkers. Zondagmorgen rond 7.30u opgestaan, spullen gepakt, bij het Rode Kruis ontbeten, bijna m’n cameratas bij de vrijwilligers laten liggen (oeps!) en in 2u tijd naar huis gereden. Gaaf weekend weer. Tot in december 2012!
