Het afgelopen decennium is een stortvloed aan vertical music (louter op de aanbidding van God gerichte muziek) over de christenheid uitgestort. Veel Amerikaanse, maar ook Nieuw-Zeelandse, Britse en ook Nederlandse zangleiders leverden samen soms wel 10+ nieuwe albums per maand (!) uit. En dus kwamen er ook aanbiddingsconcerten, eerst met bijvoorbeeld de Ronduit Praiseband, later ook met veel individuele zangleiders en artiesten die zich toegelegd hadden op deze invulling van muziek. Qua stijl kon worship, modern worship, praise & worship, praisemuziek, liturgic rock, etc. van alles en nog wat zijn. Van instrumentale, ambient, jazz, folksongs, samenzang, klassiek tot dance en allerhande rockstijlen. De muziek op bijvoorbeeld EO Jongerendag en Xnoizz Flevo Festival werd ook behoorlijk gevuld met aanbiddingsmuziek.
Een en ander past goed bij een tijdgeest waarbij het persoonlijk welbevinden belangrijk is. Deze zomer hoorde ik iemand zeggen: “Als ik lekker met God aan het worshippen ben.” Het goede van een persoonlijke bekering tot God, een eigen keuze voor geloof en het zelf onderhouden van de relatie met God kan natuurlijk de blik alleen omhoog houden, terwijl het christendom niet leunt op één (heb God lief boven alles), maar twee grote geboden (…en je naaste als jezelf).
Image by Henk-Jan van der Klis via Flickr
Verzadigd?
Ik heb vaak gedacht, dat het verzadigingspunt eerder bereikt zou worden. Tijdens Xnoizz Flevo Festival 2011 viel me op dat:
- Charlie Hall slechts enkele tientallen mensen tijdens zijn concert trok, terwijl hij in Amerika grote Passion conferenties gewend is met duizenden bezoekers.
- Hemelhoog, van Nederlandse bodem, juist dezelfde tent helemaal vol had.
- Leeland in 2010 nog mocht afsluiten op zaterdagavond tegenover RED dit jaar.
- vooral originaliteit scoort. De liturgic post-rockband Gungor en de alternatieve insteek van The Psalters gelden als ontdekkingen van het festival. En de herontdekking van psalmberijmingen door Geneve bereikte 3voor12.
Als je de wekelijkse bak releases op NewReleaseTuesday.com volgt, valt het aandeel worship tegenwoordig erg mee. De ‘grote namen’ in de christelijke muziekwereld die om welke reden dan ook worship albums gingen maken (MercyMe, Michael W. Smith, Rebecca St. James) hadden een enorme concurrentie en zie je nu wisselende stappen zetten:
- Michael W. Smith’s nieuwe Freedom 2 wordt instrumentaal
- Rebecca St. James’ nieuwe, I Will Praise You, was juist wel een worship album
- MercyMe’s nieuwe, The Worship Sessions, is dus na een horizontaler album rond de fictieve Mr. Lovewell, weer worship.
Wat denk jij?
Is de aanbiddingsmuziek hype voorbij? Is de markt intussen verzadigd, of kun je geen genoeg krijgen van nieuwe worship muziek?
