Recensie Natasha Bedingfield

Natasha Bedingfield‘s in 2008 door Chicane tot Bruised Water bewerkte single I Bruise Easily uit 2005 kreeg de nodige airplay van EO’s Xnoizz. Als tiener was ze in de 90’er jaren lid van de christelijke dance/electronica band The DNA Algorithm met haar broer Daniel Bedingfield en zus Nikola Rachelle. De afgelopen jaren nam ze naast haar eigen soloalbums ook muziek op voor Hillsong London Church. Uit haar biografie blijkt een muzikaal pareltje en een christen in woord en daad. Het motief om zich kwetsbaar op te stellen keerde in 2010 terug op de na de powerpop song Touch 2e single Strip Me. Wat als je de make-up, kleren, alle opsmug wegdenkt, en alleen Natasha’s ‘mens zijn’ overhoudt…? En zo is ze net als Lights, Paramore, Brooke Fraser of bijvoorbeeld Owl City een ‘act’ die zowel in de popmuziek naam & faam maakt, maar ook (kritisch) gevolgd wordt door medegelovigen.

Voor het 3e studioalbum Strip Me Away werden producers Brian Kennedy (Rihanna‘s hit single Disturbia), John Shanks (Michelle Branch, Sheryl Crow), Wayne Wilkins (Beyoncé, Jordin Sparks), John Hill (Shakira, Santigold), Kleerup (Robyn, Cyndi Lauper), Danielle Brisebois (produceerde Unwritten en Pocketful of Sunshine), Steve Kipner en Ryan Tedder (OneRepublic, Kelly Clarkson, Leona Lewis), maar ook artiesten als Wyclef Jean, Sam Sparro en Mike Elizondo naar de studio gehaald. Het eindresultaat was ooit voor een jaar geleden gepland, maar kwaliteit moet rijpen, zeg ik dan maar. Voor haar eerste 2 aanstekelijke popalbums werd ze al genomineerd voor Grammy awards.

Opener A Little Too Much is een mid-tempo popsong zonder al te veel opvallende elementen. Echte powerpop à la Rihanna is All I Need, waarop Kevin Rudolf meezingt. Na het al genoemde Strip Me schurken Neon Lights en Weightless tegen Shakira en Nelly Furtado aan. Complimenten voor de instrumentatie! Can’t Fall Down is mid-tempo soulful pop, Try een powerballad, zoals je die voorheen door Céline Dion voorgeschoteld kreeg. Met de powerpop Touch een sterk koppel. Meer Furtado-achtige rap/zang in Run Run Run. Synthpop in Break Thru, hoe eenvoudig ook, maar wat aanstekelijk om mee te gaan galmen wat je allemaal over hebt voor je geliefde. No Mozart biedt hoop. “You don’t have to be a Mozart; just play it from the heart.” Unexpected Hero met meerstemmige zang, gevoelig gitaarspel brengt tenslotte weer een andere Bedingfield ten gehore. Strip Me is een mix van stijlen, maar na eerste paar luisterbeurten te weinig echt opvallende uitschieters. Een twijfelgeval: this year’s model (want bijvoorbeeld met verf kliederen in een videoclip zoals in Strip Me deden onlangs Lights en Ke$ha ook) of toch een blijvertje?