Na Burning Like the Midnight Sun, de daaropvolgende remixes collectie hebben Derri Daugherty, Steven Hindalong, Tim Chandler en Marc Byrd, samen The Choir, alweer een nieuw initiatief aan hun productieve jaar toegevoegd: een akoestische remake van eigen liedjes onder de titel de-plumed. Van een kale kip kun je niet plukken, deze ontveerde wave/rockband klinkt echter bijzonder goed. Fans hielpen de heren bij het uitzoeken van liedjes van hun 12 achterliggende albums uit 25 jaren The Choir muziekgeschiedenis. Van elk album werd één liedje opnieuw opgenomen. Naast akoestisch gitaar en percussie kun je onder meer de cello van Matt Slocum (Sixpence None The Richer) beluisteren.
- Dreams (Voices in Shadows, 1984), alsof de liedjes van O How The Mighty Have Fallen ook in 1984 geschreven hadden kunnen zijn. Het geeft de constante kwaliteit en tijdloosheid aan.
- 15 Doors (Shades Of Gray, 1985), dat als akoestisch down-tempo een heel ander timbre heeft dan de wave-rock.
- Black Cloud (Diamonds and Rain, 1986), helder en sprankelend.
- Clouds (Chase the Kangaroo, 1988), één van de hoogtepunten van het oorspronkelijke album, nu tijdloos terug, hoewel qua arrangement nog dicht tegen het origineel.
- To Bid Farewell (Wide-Eyed Wonder, 1989), nog steeds een mooi liedje.
- A Sentimental Song (Circle Slide, 1990), met name Steven moest zich ditmaal inhouden. Liefelijke akoestic pop, druipend van liefde, resteert.
- Love Your Mind (Kissers and Killers, 1993), was al semi-akoestisch, dus dichtbij het origineel.
- Spring (Speckled Bird, 1994), opnieuw een up-tempo song, dat langzaam met cello ook goed klinkt.
- Leprechaun (Free Flying Soul, 1996), in plaats van elektrisch gitaar nu mondharmonica als intro, mooi.
- Hey Gene (Flap Your Wings, 2000), de tribute song aan de overleden Gene Eugene, maatje in The Lost Dogs en zelf voorman van Adam Again.
- Enough To Love (O How the Mighty Have Fallen, 2005), ook dit was al een semi-akoestisch origineel.
- Friend So Kind (Burning Like the Midnight Sun, 2010), cello in de hoofdrol op deze fraaie afsluiter.
Geen negatieve uitzonderingen, maar een coherente productie. Voor de trouwe fans een verplicht nummer, voor de liefhebbers van doordachte akoestische popsongs dé gelegenheid om alsnog in te haken.
Related articles
- CD Review: The Choir, “Burning Like the Midnight Sun” (popdose.com)
