Lang voor de release van Love, Save The Empty waren de liedjes van Erin McCarley al te horen in de tv-series Grey’s Anatomy en One Tree Hill . De eerste single, Pony (It’s OK), een oproep uit de vicieuze cirkel te breken en los te komen, verkocht in de eerste weken al 15.000 keer. Niet gek voor een debutante.
En wat een prachtmuziek bevat dit debuutalbum nog meer! Van semi-akoestische dromerige liedjes (Lovesick Mistake, It’s Not That Easy), zoals Karen Bergquist (Over The Rhine ) die kan zingen tot krachtige popsongs die verder gaan dan waar Katie Melua en Maria Mena in een akoestische setting blijven hangen.
Nergens gaat ze zich te buiten aan rock. Invloeden zijn Fiona Apple en Greg Laswell (het jazzy Bobble-Head werd samen met hem geschreven). Met producer, componist en toetsenist Jamie Kenney is een mooie mix gemaakt van subtiel drumwerk uit een doosjes, electronica, strijkwerk, gitaar en drums, met opvallend bescheiden rol voor de piano. McCarley swingt en zwiert in Blue Suitcase, Sticky-Sweet (had ook een mooie voor Amy Winehouse kunnen zijn). Zeker geen lichtvoetige niemandalletjes. Zo bezingt ze in de titeltrack de effecten van het opgroeien als wees en zegt ze zelf moeite te hebben te schrijven over gelukkig zijn, hoewel ze ook niet als dieptriest afgeschreven wil worden. En waar Hello/Goodbye en Sleepwalking een uptempo beat pakken, zijn de arrangementen toch aantrekkelijk en anders dan gemiddelde popsongs. De 11 liedjes gaan erin als koek en voor je ‘t weet heb je op Repeat gedrukt.
