Amos Oz (1939) is al jaren één van mijn favoriete Israëlische schrijvers (naast bijvoorbeeld Meir Shalev, Chaim Potok en Bashevis Singer). Op één of andere wijze was Black Box (1989) nog niet gelezen, maar nu dan wel. Aan de hand van briefwisselingen, notities en telegrammen tussen Ilana Sommo, de ex-vrouw van Alexander Gid’on, oudmilitair, door zijn oorlogsverleden verzoeningsgezind en nu een beroemd wetenschapper, Michel Sommo, Ilana’s tweede man en vurig pleitbezorger van de herovering van joods land op de Arabieren, zoon Boaz uit het 1e huwelijk en niet actief schrijvend, maar wel onderwerp van gesprek, Jif’at, de jongste dochter. Knap wordt het
studiegebied van Alexander (religieus en politiek getint fanatisme) gespiegeld in de levens van de hoofdpersonen, wordt het gebrek aan persoonlijk contact en daarmee allerlei oordelen uitsprekend over de ander in brieven en instructies geïllustreerd en wordt een web gesponnen dat met liefde lijkt van doen te hebben, maar om macht en invloed gaat. De black box wordt een doos van Pandorra. De zuigende werking is voelbaar en buitengewoon knap door Oz geschreven.
Er wordt rijkelijk gestrooid met teksten uit de Bijbel, waarbij Oz, evenmin als in zijn andere boeken, de kernboodschappen uit zowel het joodse Oude Testament als het christelijke Nieuwe Testament moeiteloos integreert in zijn roman, put uit wereldliterartuur, veelvuldig personages en citaten uit bekende werken gebruikt, hetgeen een behoorlijke achtergrondkennis bij de lezer veronderstelt. Zeker geen boek voor een willekeurige VWO leerling, maar niettemin wereldliteratuur! In 1999 werd een theaterversie uitgebracht.
