Yann Martel won in 2002 de Booker Prize met dit boek . De schrijver geeft in de inleiding er blijk van met het aangereikte verhaal over de schipbreukeling Piscine ‘goud’ in handen te hebben. In een door de tijdgeest gemarkeerde mix van religie (Pi scharrelt rond in het rooms-katholicisme, hindoeisme en islam) en een jongensavontuur (hoe overleef je met een zebra, hyena en een Bengaalse tijfer op een reddingsloep in de Grote Oceaan?). Door dit boek zou je in God gaan geloven, zo claimt Martel, maar dat betwijfel ik. Zoals ook de Japanse onderzoekers aan het eind zo hun twijfels hadden, heb ik dat als lezer ook. Een aantal elementen is te toevallig om waar te zijn en er zit een te duidelijke structuur in het verhaal. Voorbeelden zijn het pas op de 2e dag beschrijven van hoe de boot eruit ziet, het plotselinge landen op een Mexicaans strand na de uitgebreide beschrijving van het ‘vleesetende algeneiland’ en het opvallend weinig ziek zijn van Pi. Aan karakterontwikkeling of andere roman-elementen ontbreekt het mijns inziens. Gemengde gevoelens dus bij dit wonderlijke boek.
